ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΚΟΜΜΑΓΗΝΗ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Στον πόλεμο κατά του χρέους θα πρωτοστατήσουν οι παραλίες, καθώς, όπως έχει πει ο Στρος Καν "είναι ατελείωτες και αναξιοποίητες". Στη δημοσιότητα, η πρώτη λίστα με δημόσια ακίνητα προς αξιοποίηση μετά το Ελληνικό.

Οι εφημερίδες

..................................

"Είναι και αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς δύσκολα"

 Γ. Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός

Πολλές φορές τριγυρίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου αυτή η Κομμαγηνή, το κρατίδιο  "...που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι..." 

Ο Σεφέρης της αφιερώνει μια γραμμούλα. Έτσι την έμαθα κι  εγώ. Αυτή την ανυπόστατη επικράτεια, το άθυρμα των εξουσιών. Ένα σύμβολο λεηλασίας τόπου ανοχύρωτου, που εξαφανίστηκε διά παντός από την Ιστορία. Τι απόμεινε; Η τιμή της  μνήμης; Κι αυτό, βεβαίως. Αλλά κυρίως  η ποιητική, και όχι μόνον, έγνοια. Μια έγνοια  που, ως φαίνεται, αγκάλιασε το μέλλον σε μεγάλο βάθος χρόνου. 

Κι έχουμε εμείς τώρα τη χάρη για  τιμή. Μα είναι τιμή της τύψης. Μνήμη δεν έχει πολλή. Διαθέτει το μαγαζί πολλές φωνασκίες με επικλήσεις στο ισχυρό αρχαιοελληνικό DNA που ρέει στη φλέβα του χαρισματικού δισεγγονού του Οδυσσέα, πολλή μαγκιά, που εκτονώνεται σε  φτισιές στο πεζοδρόμιο (λεηλατημένο κι αυτό από μηχανάκια, παρκαρισμένα τζιπ κι αστόχαστα κομπρεσέρ), εισαγόμενες κονσέρβες εκσυγχρονισμού, ακέφαλους ηγέτες και άλλα θαύματα φθίνοντος τσίρκου. Επίσης διαθέτει μπόλικο σιχτίρισμα θυμάτων της Ιστορίας, διαρκώς διωκόμενων από τους δυνατούς που εξυφαίνουν συνωμοσίες εις βάρος του σπανίου γονιδίου.

Ο εθνικισμός σε τέτοιες πονηρές συνθήκες εκκολάπτεται. Τι να κάνει  το καημένο ταραγμένο εθνικό μας θυμικό, από κάπου πρέπει να πιαστεί κι αυτό!

Αλλά:

"ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο,
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,  

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους. 
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν,
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ' άγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τα' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν"

Γι' αυτό και η πατρίδα εχάθη για τον νεοέλληνα εδώ και πολύ καιρό -αν, βεβαίως, πατρίδα σημαίνει τιμώ και σέβομαι τον τόπο μου,  αυτοκαθορίζομαι και ωριμάζω μέσα του. Ανώριμος λαός εμείς οι νεοέλληνες, νεαρό έθνος - σχεδόν το ίδιο νεαρό, όπως το αμερικανικό -  βολοδέρνουμε δυο αιώνες τώρα να πούμε ποιοι είμαστε, εθνικά και κοινωνικά, και τι γλώσσα πρέπει να χρησιμοποιούμε. Να πούμε,  όμως, όχι να βιώσουμε. Το βίωμα της ιστορίας είναι ζόρικο πράμα. Θέλει  συνεχή αναβάπτιση μέσα στη θάλασσα της γλώσσας και της παράδοσης, θέλει ενέργεια πολιτισμού, θέλει αντοχές  να βλέπεις να ιστορικά τραύματα και να τα επουλώνεις με όραμα και συλλογική δουλειά. Και μετάνοια, πολλές φορές για το ξαστόχισμα, την συλλογική ή προσωπική αμαρτία.  Αυτού του τύπου οι χειρονομίες, επιτρέψτε μου να πω, είναι ελληνικές. Στιγμή δεν υπήρξε, όμως, τέτοιο πράγμα στη μεταπολεμική Ελλάδα, ούτε ένας απολογισμός πεπραγμένων, που να έχει ουσιαστική αυτοκριτική και ταπείνωση.

Πρέπει να εφεύρουμε έναν καινούργιο Έλληνα για να υπερασπιστούμε.

  jiagogina