Μια μέρα αγναντεύοντας, στο δικτυακό πέλαγο, είδα μακριά ένα μπουκάλι μέσα στη θάλασσα. Λέω, "Μπα, το δικό μου θα 'ναι και γυρίζει πίσω σε μένα. Τόσο σκουντρουφλισμένη και ναυαγισμένη είμαι που και τα μπυκάλια που ρίχνω μου επιστρέφονται". Όλα αυτά είπα, κι άλλα τόσα, που δε χρειάζεται να τα επαναλάβω δικτυακώς και να εκτεθώ περαιτέρω. Όταν όμως το μπουκάλι πλησίασε στα ρηχά, με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν ήταν το δικό μου. Ήταν, προφανώς κάποιου άλλου ναυαγού. Μάλιστα είχε και μια μισοσβησμένη ταμπελίτσα: "Ναυαγός εν αιθρία", έλεγε.
Το ανοίγω το μπουκάλι, μια και δυο, και τι να δω! Από το Αιτωλικό, παρακαλώ, έφτασε η χάρη του στα μέρη μου. Και διαπίστωσα ότι ο ναυαγός, αυτός, "ο εν αιθρία", παλαιότερος εμού στο πέλαγο, και αισθητά πιο αισιόδοξος και χαμογελαστός, ρίχνει εδώ και καιρό σταθερά στη θάλασσα ένα μήνυμα στο μπουκάλι, με επιμονή, ελπίδα και μεράκι!
Δείτε τα μηνύματά του. Μέσα στη γενικευμένη εθνική σκοτούρα, και απομόνωση θα εκπλαγείτε ευχάριστα με το νοιάξιμο για την Κοινότητα που έχει αυτό το μπλογκ!
Μακάρι να αφυπνιστούμε όλοι, ναυαγοί και μη, μέσα από το αδιέξοδο που ζούμε, και να δημιουργήσουμε απ' την αρχή, ταπεινά και αγαπητικά, κοινότητες στα χωριά μας, στις συνοικίες μας, στις γειτονιές μας. Ακόμα και στον ευρύτερο κύκλο των φίλων μας. Το χρειαζόμαστε πάρα πολύ αυτή τη χρονική στιγμή! Κι ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα για πνευματική, αλλά και κοινωνική-οικονομική σωτηρία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου