Ναι, θα έφευγα
Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα - ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς - και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο - συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας - να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ'το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα - αν τον βγάλει - και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα - λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.
Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ' ένα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.
Το τίμημα που πληρώνουμε γι' αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο.
Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.
8 σχόλια:
Αφού είμαστε τόσοι πολλοί, γιατί το βουλώνουμε;
Μακάρι να διαφωνούσα σε κάτι που λες, γιατί τότε θα πίστευα ότι είμαι λάθος.
Τα έλεγα κι εγώ...
http://postcrisisbreakfast.blogspot.com/2010/05/blog-post_27.html
Πριν αποφασίσεις να αφήσεις την Ελλάδα πίσω σου, δες αυτή την ομιλία:
http://bit.ly/iBaBCa
Αρκετά εστιάσαμε στα αρνητικά. Ήρθε η ώρα να εκτιμήσουμε τα σημαντικά που τελικά αξίζουν στη ζωή μας.
Φιλικά,
Ονίκ
Αγαπητή κυρία Κουρή, δεν γνωριζόμαστε. Φυσικά, γιατί αν γνωριζόμασταν φαντάζομαι ότι δεν θα είχατε πάρει την πρωτοβουλία να αντιγράψετε αυτούσιο ένα κείμενό μου και να το υπογράψετε ως να ήταν δικό σας! Είναι ευχάριστο να αρέσουν οι ιδέες σου και θεμιτό να κυκλοφορούν μέσω των νέων μέσων αλλά είθισται όταν ανεβάζεις κάτι να αναφέρεις και την πηγή - όχι να το υιοθετείς... Για του λόγου το αληθές, τσεκάρετε το www.espressocroquant.wordpress.com και θα δείτε ότι το συγκεκριμένο κείμενο που απέσπασε και ρεκόρ σχολίων και διαβάζεται μέχρι και σήμερα, πρωτοανέβηκε στο προσωπικό μου blog στις 6/4/2011. Θα σας ήμουν πραγματικά υπόχρεη αν κάνατε μια μικρή αναφορά και σε μένα και ζητούσατε και συγγνώμη που, εκ παραδρομής φαντάζομαι, το παρουσιάσατε ως δικό σας.
Εκπλήσσομαι που τα μεγάλα πνεύματα συναντόνται τόσο πολύ στην τάση φυγής, που το πόστ σας έχει τον ίδιο τίτλο, αλλά και τα ίδια λόγια και με το ποστ μιας φίλης μου στο μπλογκ της γραμμένο προ μηνών...
Το παραπάνω κείμενο το ανάρτησα αρχικά με την υπογραφή 'Μάρω Κουρή", όπως μου είχε σταλεί από φίλο σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Διορθώνω το λάθος μου, κατόπιν υποδείξεως της πραγματικής του συντάκτριας:το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 6/4/2011 στο espresso croquant.
Ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση!
Πληροφορίες για προετοιμασία της μεγάλης φυγής...
http://abroadforwork.blogspot.com/
Οχι θα εφευγα…. εφηγαααα
Εφυγα απο την Ελλάδα μονος μου για την Αυστραλία το 1970 και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1981 με 4 κόρες για να μεινω για παντα. Μετά από 4 μήνες αποφάσισα να επιστρέψω στην Αυστραλία λεγοντας στους φίλους και συγγενείς οτι «θα εμεινα στην Ελλάδα εάν η Ελληνική κυβέρνηση αποφασίζε να ανταλλαξει το ένα τρίτο του Ελληνικού πληθυσμού με Ελληνες το εξωτερικου και μετα απο 4 χρονια να τους φερει πισω και να εξαγαγει το αλλο ενα τριτο του πληθυσμου και να τους φερει πισω μετα απο 4 χρονοια.
Σε 2 χρονια μετα την επιστροφή της δεύτερης ομάδας, η Ελλάδα θα είχε γίνει μια από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο για να ζει κανεις.
Δημοσίευση σχολίου