μια σκέψη για τα Χριστούγεννα

Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. 

Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. 

Οι δρόμοι είναι λευκοί. 

Τ΄άνθη μιλούν. 

Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. 

Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

Ανδρέας Εμπειρίκος

Η φέρελπις νιότη στα ευλύγιστα σώματα των εφήβων. Στα βροντερά γέλια. Στις πλάκες. Στην κοροϊδία. Στον ενθουσιασμό που διασχίζει τρέχοντας τη λεωφόρο. Στις βροντερές φωνές. Στα χάνανα. Στο ποδοβολητό καθώς ανεβαίνουν δεκάδες πόδια τις σκάλες του σχολείου. Και μαζί, μέσα σε μια σπίθα που ζητάει εκπλήρωση. Αν τη ρωτήσεις - κι αν υποθέσουμε ότι οι σπίθες μιλάνε - δεν θα ήξερε τι να απαντήσει. Εκπλήρωση είναι ένας πλήρης, ένας τέλειος κύκλος, αλλά αυτό πώς να το αρθρώσει η φέρελπις νιότη; Μπορεί να κλάψει γοερά για μια στιγμή, να πονέσει βαριά, κι ο πόνος να αφήσει χνάρια που αργότερα ίσως γίνουν εργόχειρο ψυχής - αλλά ίσως και όχι (ίσως μείνουν για πάντα ουλές μιας ζωής που δεν ευδοκίμησε). Κι εδώ που τα λέμε, πώς να αρθρωθεί η εκπλήρωση; Πώς να ζωγραφιστεί μέσα στην καθημερινή ζωή, στο μεγάλωμα, στην αγωνία της επιβίωσης, στη συνάφεια και τη ρουτίνα αυτή "η ανάπτυξη  στίλβοντος ποδηλάτου"; Ή στη φτώχεια και στον πλούτο ή σε ό,τι έχει σχέση με την  ασφυκτική πρόσδεση στην πραγματικότητα; "Ζηλεύω τη νιότη", σημαίνει την έχασα για πάντα, γιατί η νιότη δεν δένεται άγρια στον κόσμο. Ίπταται λίγο μέσα στο όνειρο. Κι εμένα, του "ενεργού μέλους της κοινωνίας", που και στην παραγωγή έχω μπει και μεγαλώνω τα παιδιά μου και ακόμα ελπίζω και μοχθώ και πάλλομαι, μου μένει η συγκατάβαση κι η γεύση του πικραμύγδαλου μιας αδιόρατης απώλειας που κρύβεται προσωρινά κάτω από τη γλώσσα στα ετήσια reunion των αποφοίτων ανακατεμένη με μπόλικο αλκοόλ και καρυδόψιχα.

Δεν εξωραΐζω τη νεότητα. Αντίθετα, θεωρώ ότι είναι από τις πιο δύσκολες περιόδους στην ανθρώπινη ζωή. Έχει πολλή αγωνία και, ίσως, την πρώτη μεγάλη αναμέτρηση με το Άγνωστο. Η μεγάλη χάρη της όμως, η ύψιστη αρετή της, είναι η αγάπη για το παιχνίδι. Κι επειδή το παιχνίδι είναι ο τόπος κάθε δημιουργικής ενέργειας, εξαίρω την αξία του. Το Παιδί, σαν κι αυτό που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γεννιέται ξανά και ξανά,  παίζει. Ο Νέος  παίζει. Η παιδιά είναι ο σπινθήρας της φαντασίας, του αστεϊσμού, της δημιουργικότητας,  της επινοητικότητας, της έμπνευσης, της ποίησης, της μουσικής, του χορού, της τέχνης στο σύνολό της, της κάθε πρωτότυπης σκέψης, του κάθε παλλόμενου και ζωντανού λόγου. Κι αυτό που στην ενηλικίωση εκπίπτει σε τζόγο, γηπεδικές ιαχές, ή φαντασίωση τηλεοπτικών παιγνίων, δεν είναι παρά μια στρεβλωμένη  αντανάκλαση της ανάγκης και της χαράς του παιχνιδιού. 

Χρειαζόμαστε μια παιδεία που να θάλπει την παιδιά. 

Έτσι  στα γεράματά μας θα πεθαίνουμε διαρκώς νέοι. Και δεν θα δίνουμε στην παραγωγή γερασμένους εικοσάρηδες.
jiagogina