26.2.10

Έπεα πτερόεντα

Ακούω ότι είναι άρρωστες οι λέξεις. Το κράτος Πρόνοιας τι κάνει;


Οι λέξεις πέφτουν κάτω και γκρεμοτσακίζονται, τα νοσοκομεία είναι συνωστισμένα τραυματισμένες λέξεις, οι τηλεοράσεις επίσης, λέξεις βαριά άρρωστες με λαμέ ντεκολτέ που περιφέρουν την πνευμονία τους αστόχαστα κάθε πρωί, και μόλις σβήσουν τα φώτα πεθαίνουν κάτω απ’ τους προβολείς τουρτουρίζοντας, άλλες λέξεις το μεσημέρι, μουλιασμένες αυτές σε φτηνά αρώματα, ανάκατα με μυρωδιές σωμάτων, λογοκρίνουν τη μπόχα με αποσμητικά και ασημένιο σελοφάν σε κάθε κόμμα και μετά παθαίνουν δύσπνοια από τις αναθυμιάσεις, άλλες το απόγευμα, λέξεις φιλάρεσκες, που προσπαθούν να πουν ένα έξυπνο ανέκδοτο, για να τις χειροκροτήσουν οι φαν και να υποκλιθούν μεγαλόθυμα, πριν εξατμιστούν με το πρώτο αεράκι, άλλες το βράδυ, λέξεις τοξικές μετά μουσικής αγωνιώδους, λέξεις για επαγγελματίες του ριγκ, που ολοκληρώνουν προτάσεις, περιόδους, παραγράφους ολόκληρες, αρθρώνοντας πελεκητά τα σύμφωνα και κάνοντας τα φωνήεντα εκκολαπτήριο ψεμάτων και φόβου, χορεύοντας τρελά γύρω απ' τ' αυτί, λέξεις που αφήνουν μια γεύση γύψου στο στόμα, έτσι, χωρίς λόγο, μένει μια πίκρα, δεν ξέρει κανείς γιατί, μάλλον αυτή είναι η γεύση των λέξεων, η φύση τους, ένα επίχρισμα στους σοβάδες του μυαλού, που πέφτει, προσέξτε, πέφτει. Υπάρχουν κι άλλες λέξεις, αυτές οπλοφορούν, πυροβολούν στα νώτα το θύμα, μα μετά αρρωσταίνουν απ' το ίδιο τους το δηλητήριο, αυτοχειριάζονται σαν σκορπιοί, κι οι λέξεις οι χτυπημένες απ' το κεντρί κυκλοφορούν τρελαμένες στους δρόμους και βιαστικοί οδηγοί τις τσακίζουν στο πέρασμά τους.

Και τι έγινε; Λέξεις είναι, αέρας κοπανιστός, δεν έχουν ύλη. Δεν είναι άνθρωπος που πονάει, δεν είναι σώμα που σπαρταράει, δεν είναι έλλειμμα, επιτρόπευση, κρίση, αγωνίες, απεργία, κινητοποιήσεις, δεν είναι οι φίλοι σου που ασφυκτιούν χρεωμένοι σε αόρατους ίσκιους, δεν είναι παιδιά που μπουσουλάνε, δεν είναι έφηβοι ροκάδες, δεν είναι μπάχαλο των Εξαρχείων, δεν είναι εικοπεντάχρονα μπατσόνια, νιόπαντροι, οικογενειάρχες, εργαζόμενοι, δεν είναι μεσήλικες, συνταξιούχοι, πρεσβύτες, δεν είναι νοικιασμένος για μια τριετία τάφος, ιδρώτας του νεκροθάφτη, χωνευτήρι για άλιωτα κορμιά.

Είναι λέξεις. Αέρας κοπανιστός, γαμώτο μου.

«Οι πράξεις έχουν σημασία, όχι τα λόγια!», μου ‘ρχεται στο μυαλό. Κάποιος εδώ κοντά μου το λέει και το τονίζει και με κοιτάζει αυστηρά, τώρα που ξοκείλω σε πολυλογία.

Εντάξει, εντάξει, θα το πω με μια ανάσα αυτό που θέλω, δε θα πλατειάσω άλλο.

Μα οι πράξεις είναι παράσταση της σκέψης. Κι η ώθηση της σκέψης προηγείται της πράξης, όπως κάθε τι άυλο προηγείται πάντα του υλικού. Κι η σκέψη είναι λόγος, με ποιότητα, πρόθεση και σκοπό. Κι η νόσος του σώματος είναι αποτέλεσμα των ωθήσεων της σκέψης. Κι η άρρωστη σκέψη είναι που αρρωσταίνει τις λέξεις, τα κορμιά, τα μυαλά. Άρα ο λόγος ως έκφραση σκέψης και η λέξη ως απεικόνιση της σκέψης, αυτά τα ταξιδιάρικα πουλιά του αοράτου, κάνουν ένα ταξίδι μέσα στο άυλο δια μέσου του υλικού.

Έπεα πτερόεντα, ναι. Αλλά μην το υποτιμούμε το άυλο. Είναι δυνατότερο από το υλικό, κι ας μην του φαίνεται. Γιατί είναι κραδασμός. Αυτός ενεργεί, το σώμα γίνεται ενεργούμενό του.

Γι’ αυτό, καλή μου αγάπη, κλείσε τις τηλεοράσεις κι άνοιξε άλλα κανάλια να μάθεις τα; νέα.

Όχι άλλη αρρώστια.

Πρέπει επιτέλους κάπως να μάθουμε να αντιδοτούμε τα δηλητήρια.
jiagogina

3 σχόλια:

Ιωσηφίνα είπε...

Κάνοντας την επανάληψη μου στο ιστολόγιον αυτό, διαπίστωσα ότι μου είχε ζητηθεί να ορίσω στη χηνική την ελληνικότητα - αυτό σε προηγούμενο ποστ που είχα σχολιάσει τον Θεοδωράκη..
Θα απαντήσω λοιόν εδώ σε αυτό το ποστ μαι και μιλάει για τις λέξεις, και είναι και λιγάκι πιο πρόσφατο

χμ.. στη χηνική ε? Μμμ.. Από την καρδιά μου λοιπόν και χωρίς πολύ σκέψη…
Την 'ελληνικότητα΄ λοιπόν που ανέφερα σε σχέση με τον Θεοδωράκη νομίζω την διάλεξα για να δείξω ένα πράγμα που είναι επίκτητο και 'φορετό'.
Έχω την αίσθηση ότι τα ίδια στερεότυπα αναμασιούνται τα ξανά ξανά, με αποτέλεσμα λέξεις όπως ‘πατρίδα’ ‘γλώσσα’ ‘παράδοση’ να υποβαθμίζονται από την κατάχρηση και την κακή τους χρήση και να χάνουν την σημασία τους. Σε μια εποχή που η κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης φαντάζει απειλητικά ισοπεδωτική, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να να αναλογιστεί ο καθένας την προσωπική του σχέση με τέτοιες λέξεις. Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά αισθάνομαι ότι αυτού του είδους η χρήση που επικρατεί, δεν αφήνει χώρο στον άνθρωπο να φτιάξει μια τέτοια σχέση αλλά τον οδηγεί από πρώτο χέρι στην αντίδραση, στο ουφ πια, στιχτίρ, κτλ κτλ..
Θα δώσει επιτέλους κανένας σε αυτές τις λέξεις μια νέα ευκαιρία?
Δεν περιμένω σώνι και ντε από τον Θεοδωράκη να το κάνει αυτό. Ίσως και το βάρος της ευθύνης να πέφτει σε εμάς τις πιο νεαρές χήνες, που δεν έχουμε ζήσει από πρώτο χέρι καταστάσεις όπως η χούντα και η μεταπολίτευση. Τονίζω: δεν ακυρώνω τη σημασία της μνήμης και της γωσης της ιστορίας. Απλά οι ιστορία όπως και τα παρυμύθια μεταμορφώνεται διαρκώς επειδή είναι ζωντανός οργανισμός.
Με το να βάζουμε την Ελλάδα και τις ιστορίες της σε διάφορα εκάστοτε‘κάδρα’ και -ικότητες, νομίζω ότι της αφαιρούμε αυτήν την ζωτική λειτουργία..

Ουφ, δεν ξέρω ξέρω αν σε διαφώτισα σε σχέση με όλα αυτά, είναι σκέψεις που με καίνε και δεν μπορούν ακόμα να διατυπωθούν εντελώς ξεκάθαρα.

Παρόλαυτα σου λέω ότι σε πεθύμισα και σου στέλνω δυο ζουπηχτά φιλακουάκια !

υ.γ. 'έπεα πρερόεντα' καλέ τί ωραίο που είναι αυτό! δεν το είχα ξανακούσει.. στον Όμηρο ε? υπέροχο

Μεθόδιος Αργουμέντης είπε...

Και μεις οι "μεγάλοι" την προσωπική σχέση με αυτούς τους όρους ψάχνουμε. Περιεχόμενο καινούργιο ψάχνουμε να βρούμε, καθώς τα παλιά είναι αραχνιασμένα, σχεδόν νεκρά. Πάνω απ' όλα, όμως, καινούργιο περιεχόμενο σ' αυτούς τους όρους νομίζω ότι θα δώσει η πράξη του καθενός μας, η ζωή και όχι οι θεωρητικές αναζητήσεις

jiagogina είπε...

@
Ιωσηφίνα
Νομίζω ότι ο τρόπος που εκφράζετε, αγαπημένη κυρία Ιωσηφιχήνα, τη σκέψη σας, εξαιρετικά εύστοχος, αντικατοπτρίζει τη στάση πάρα πολλών νέων παιδιών απέναντι σε όρους όπως "πατρίδα" κτλ. και την αμηχανία τους να βιώσουν αισθήματα "πατριωτισμού" κτλ. Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σαν λαός σ' ένα κομβικό σημείο. Προχτές ένα μπατσόνι έριξε από απόσταση 30 εκατοστών στη μούρη του Μανώλη Γλέζου χημικά. Το πήραν κι οι τηλεοράσεις και το δείχναν κάργα και σε σλόου μόσιον.
Πάω στοίχημα ότι το ηλίθιο αυτό μπατσόνι δεν τον αναγνώρισε το Γλέζο, πιθανόν να μην ήξερε καν την ύπαρξή του.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα αμνησίας και αξιακής ισοπέδωσης, το οποίο αλέθεται κι αυτό με τη σειρά του ανάμεσα σε διαφημίσεις και τους τετερισμούς των δημοσιογράφων και γίνεται σκόνη.
Για μένα υπάρχει επιτακτική ανάγκη για έναν επαναπροσδιορισμό του τι είμαστε εμείς αυτοί εδώ οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου, τι στο καλό κάνουμε εδώ πέρα, τι προσβλέπουμε σαν μέλλον. Χρειαζόμαστε έναν επαναπροσδιορισμό αξιών, που κανείς γύρω τριγύρω δεν μπορεί να τον προφέρει. Ούτε πολιτικός ανήρ και γυνή, ούτε δάσκαλος - του είναι κομμένα τα ποδάρια - ούτε κανείς.
Πώς θα τον κάνουμε; Έλα μου, ντε!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...