Όπως το κορμί που δεν νογά, αλλά το νιώθει η τέχνη. Ή το κορμί που μάτωσε, μα το γιατρεύει η τέχνη. Έτσι κι η Ακάνθα η απαλή, η Άκανθα η ακανθώδης. Πλατιά φυλλώματα χαρίεντα κι η λόγχη της στητή. Όλη ένα αγκάθι, μη γελαστείς να την αγγίξεις. Κάτω απ' τα ροζ, τα μωβ και τα λιλά μετάξια κεντούν βελόνες. Θυμήσου, πρόπερσι την ξερίζωσες που μάτωσε το απαλό σου μπρατσάκι, μα εκείνη ξαναπέταξε φύλλωμα απ' την αρχή τον άλλο χρόνο. Και θριάμβευσε πάλι η λόγχη δίπλα στα ευγενέστατα γιασεμιά.
Αυτή είναι η μοίρα των αγρίων. Να έχουν χάρη ιδεατή που δεν χωράει στο σώμα. Μα η Καλλονή ακόμα λαγοκοιμάται μες στο αγκάθι. Κι η Άκανθος ανθοφορεί ακόμα μες σε φυλλώματα απροσπέλαστα λευκού μαρμάρου. Θρυλείται το όνομά της σε κιονόκρανα κορινθιακά.
4 σχόλια:
Τι ωραία που γράφεις, jiagogina μου...Χάδι τα λόγια σου στην πεζή και ζοφερή καθημερινότητά μας. Έτσι και η Ακάνθα η απαλή μας στέλνει ματωμένο χάδι για καλημέρα μετά τις ειδήσεις που ακούμε...Ζοζεφ
...πρέπει να μάθουμε να υπάρχουμε αδιάλειπτα και με το "΄αλλο μυαλό" που απογειώνεται, γιατί από προσγείωση, άλλο τίποτα. Με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο από τον πέμπτο. Βλέπε περίπτωση Αντωνίου Περρή.
Ευχαριστώ για την τιμή του σχολίου σας, Ζοζέφ!
Πολύ όμορφο (κι ενημερωτικό για όσους δεν το ξέραμε). Κάποιος πρέπει να υμνεί και τα αγκάθια που και που!
Ευχαριστώ, Lef Doe!!
Δημοσίευση σχολίου