Κατερίνα Πετράκου, Ευρήματα από προσωπικό αρχείο Παραδείσων

Στην φίλη μου Κατερίνα Πετράκου κοινοποίησα το πόνημά  μου για την Ελαφόνησο και έλαβα, σε προσωπικό ηλεκτρονικό μήνυμα το παρακάτω κείμενο. Με την άδειά της το δημοσιεύω, γιατί βρίσκω ότι ένας τέτοιος λόγος με τιμιότητα, ακρίβεια, βαθύτητα και σοφία είναι πολύ ωφέλιμο να κατατίθεται όχι μόνο ιδιωτικά αλλά και  δημόσια (έστω στο μικρής επισκεψιμότητας βλογ μου..)

Με το θαυμασμό μου, Κατερίνα....

Και μια αφιέρωση μουσική!!!!

Γ.Δ.

Αχ βρε Γιωργίτσα μου! Γράφεις μια ιστορία, της οποίας το γενικό πλαίσιο, μέρος των λεπτομερειών, αλλά κυρίως το συναίσθημά της μοιάζει σαν να έχει βγει από το ντουλάπι των αναμνήσεών μου, όπου υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες, ταξινομημένες κάτω από τον τίτλο «η ευτυχία και ο Παράδεισος». Εκεί μέσα βρίσκεται και η γλάστρα με τη ρίζα του αναρριχητικού φυτού της κατάθλιψης που με τύλιγε πλήρως άλλοτε και μερικώς σήμερα πια.

Η γενιά μας νομίζω πως βασανίστηκε ιδιαίτερα, όχι από εξωτερικά γεγονότα, όπως η προηγούμενη, αλλά από το παράδοξο να  έχει βιώματα σε μια μόνο ζωή από πολλές υπερβολικά διαφορετικές εποχές. Για παράδειγμα, εγώ είδα τη Μάνη ακριβώς όπως ήταν το 1850, την Αθήνα, τα τοπία διακοπών, βουνά ή θάλασσες όπως ήταν το 1950, μεγάλωσα σε ένα σπίτι του κέντρου με κήπο και οπωροφόρα όπου οι πόρτες ήταν ανοιχτές σ’ όλη τη γειτονιά και παίζαμε στον χωματόδρομο της Αργολίδος, το 1960 μαθαίναμε να χρησιμοποιούμε το τηλέφωνο, σταματούσε το παιχνίδι στον δρόμο που έγινε άσφαλτος και άρχισαν να περνούν αυτοκίνητα και τα λοιπά που γνωρίζεις καλά. Το 1970 ζούσαμε την ομαδικότητα και την στράτευση μέσα σε ένα πέλαγος πολιτικής και ιδεολογικής ψευδαίσθησης. Το 1980 κατέρρευσε η ιδέα της ομαδικής στράτευσης για έναν καλλίτερο κόσμο και αντικαταστάθηκε από την ιδέα της ατομικής οικονομικής και κοινωνικής τακτοποίησης με κάθε μέσο. Το 1990, βουτηγμένοι μέσα στη λογική της «αξιοποίησης», δεν είχαμε αφήσει τίποτα από την παλιό κόσμο όρθιο, μαθαίναμε την τεχνολογία, η επίδειξη και η κενή εικόνα είχε πια γίνει κοινωνικός θεσμός και τα ψυχοφάρμακα είχαν μπει δυναμικά σε κάθε σπίτι. Το 2000 όσοι δεν είχαν πέσει σε πλήρη λήθαργο, σε πλήρες ψυχικό κώμα, ήταν απομονωμένοι ήδη από ένα περιβάλλον ξένο και πρακτικά εχθρικό. Δεν υπήρχε πια ούτε ένας δημόσιος χώρος που να σου επιτρέπει στο ελάχιστο να πας και να μοιραστείς έστω μια ανάσα με άλλους ανθρώπους. Και μετά ήρθε η πιο δυσοίωνη επιστημονική φαντασία στην εξουσία, αυτά που ζούμε σήμερα κι ας μην τα περιγράψω.

Αυτά όλα δείχνουν σα να έχουμε ζήσει τρεις-τέσσερεις αιώνες και λογικά το βάρος τους είναι ασήκωτο για μια σύντομη ζωή. Η κοινωνία μετά τον πόλεμο είχε μπει σε ταχύτητες που δεν άφησαν στους ανθρώπους το περιθώριο να εξοικειωθούν με κάτι. Όλα πέρασαν κι έφυγαν. Κάθε ρούχο φορέθηκε άπαξ και μετά κουρελιάστηκε αφήνοντας μας τελικά ξεβράκωτους.

Γύρω στο ’90-92 είχα δει την ταινία Ο Νεκρός με τον Τζόνυ Ντεπ. Μου είχε φανεί τότε να εκφράζει πολύ βαθιά και καθαρά ποιος είναι ο κόσμος που ζούμε. Είναι μια πολύ σκοτεινή, μαύρη και απελπιστική ταινία, δεν ξέρω αν την έχεις δει. Όσα λέει είναι αλήθεια. Χρειάστηκα αρκετά χρόνια για να βρω την έξοδο από αυτήν την αλήθεια και να αρχίσω να βρίσκω μιαν άλλη αλήθεια.

Ναι, αυτός είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα δεν ήταν και ποτέ διαφορετικός. Το σκοτάδι και η βία, η άγνοια και η δυστυχία, η ψευδαίσθηση και η διάψευση ακολουθούν κάθε βήμα του σκεπτόμενου πιθηκοειδούς που είμαστε στη ζωή αυτή. Και μάλλον έτσι θα παραμείνει όσο συνεχίζουμε να συντονίζουμε το νου μας με τις αισθήσεις μας και να σκεφτόμαστε αυτό που βλέπουμε. Γιατί έχω την βάσιμη υποψία, πως αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε αλλιώς, θα δούμε αλλιώς. Αν μετατοπίσουμε το κέντρο της σκέψης μας από την αναζήτηση επιβεβαίωσης μέσα στον γύρω μας κόσμο μιας νοητικής εικόνας (που μόνοι μας επιλέγουμε από το προσωπικό μας αρχείο Παραδείσων) και το συντονίσουμε στην αναζήτηση της ουσίας του όντος που πραγματικά είμαστε, μέσα μας,  τότε αλλάζει και ο τρόπος που γίνεται αντιληπτός ο εξωτερικός κόσμος. Δεν μιλάω για κάποιο θαύμα: ο λογαριασμός της ΔΕΗ θα παραμείνει στο 1/3 του μηνιαίου μου εισοδήματος με  όλες τις συνέπειες. Το κατά πόσο αυτό με  καταβάλει ψυχικά είναι αυτό που διαφοροποιείται σιγά-σιγά.

Γιατί κοιτάζοντας προς τα μέσα βρίσκουμε κάτι απείρως πιο φωτεινό από το τρέχον εξωτερικό περιβάλλον. Συντονίζουμε το νου μας με αυτό το φως και διαχέοντάς το στη ζωή μας, διαλύεται μέρος του εξωτερικού σκότους. Σε τελική ανάλυση, ζωή είναι, θα περάσει. Ας μη χάνουμε το φως που έχουμε μέσα μας ψάχνοντας έξω τον Παράδεισο. Μετά από πολλά χρόνια ταλαιπωρίας, διαψεύσεων και «πόρτας» από τον γήινο Παράδεισο (που εκτός από Πόρτα δεν έχει άλλες περιοχές), κατέληξα μάλλον ότι δεν υπάρχουν εδώ παραδείσια μέρη, παραδείσιες σχέσεις, παραδείσιες αγάπες, παραδείσιοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει εδώ ευτυχία και ενότητα. Και ψάχνω να τα βρω όλα αυτά έξω από την Σπηλιά του Πλάτωνα. Θα σε ενημερώσω για τυχόν ευρήματα.