Έπεα πτερόεντα

Ακούω ότι είναι άρρωστες οι λέξεις. Το κράτος Πρόνοιας τι κάνει;


Οι λέξεις πέφτουν κάτω και γκρεμοτσακίζονται, τα νοσοκομεία είναι συνωστισμένα τραυματισμένες λέξεις, οι τηλεοράσεις επίσης, λέξεις βαριά άρρωστες με λαμέ ντεκολτέ που περιφέρουν την πνευμονία τους αστόχαστα κάθε πρωί, και μόλις σβήσουν τα φώτα πεθαίνουν κάτω απ’ τους προβολείς τουρτουρίζοντας, άλλες λέξεις το μεσημέρι, μουλιασμένες αυτές σε φτηνά αρώματα, ανάκατα με μυρωδιές σωμάτων, λογοκρίνουν τη μπόχα με αποσμητικά και ασημένιο σελοφάν σε κάθε κόμμα και μετά παθαίνουν δύσπνοια από τις αναθυμιάσεις, άλλες το απόγευμα, λέξεις φιλάρεσκες, που προσπαθούν να πουν ένα έξυπνο ανέκδοτο, για να τις χειροκροτήσουν οι φαν και να υποκλιθούν μεγαλόθυμα, πριν εξατμιστούν με το πρώτο αεράκι, άλλες το βράδυ, λέξεις τοξικές μετά μουσικής αγωνιώδους, λέξεις για επαγγελματίες του ριγκ, που ολοκληρώνουν προτάσεις, περιόδους, παραγράφους ολόκληρες, αρθρώνοντας πελεκητά τα σύμφωνα και κάνοντας τα φωνήεντα εκκολαπτήριο ψεμάτων και φόβου, χορεύοντας τρελά γύρω απ' τ' αυτί, λέξεις που αφήνουν μια γεύση γύψου στο στόμα, έτσι, χωρίς λόγο, μένει μια πίκρα, δεν ξέρει κανείς γιατί, μάλλον αυτή είναι η γεύση των λέξεων, η φύση τους, ένα επίχρισμα στους σοβάδες του μυαλού, που πέφτει, προσέξτε, πέφτει. Υπάρχουν κι άλλες λέξεις, αυτές οπλοφορούν, πυροβολούν στα νώτα το θύμα, μα μετά αρρωσταίνουν απ' το ίδιο τους το δηλητήριο, αυτοχειριάζονται σαν σκορπιοί, κι οι λέξεις οι χτυπημένες απ' το κεντρί κυκλοφορούν τρελαμένες στους δρόμους και βιαστικοί οδηγοί τις τσακίζουν στο πέρασμά τους.

Και τι έγινε; Λέξεις είναι, αέρας κοπανιστός, δεν έχουν ύλη. Δεν είναι άνθρωπος που πονάει, δεν είναι σώμα που σπαρταράει, δεν είναι έλλειμμα, επιτρόπευση, κρίση, αγωνίες, απεργία, κινητοποιήσεις, δεν είναι οι φίλοι σου που ασφυκτιούν χρεωμένοι σε αόρατους ίσκιους, δεν είναι παιδιά που μπουσουλάνε, δεν είναι έφηβοι ροκάδες, δεν είναι μπάχαλο των Εξαρχείων, δεν είναι εικοπεντάχρονα μπατσόνια, νιόπαντροι, οικογενειάρχες, εργαζόμενοι, δεν είναι μεσήλικες, συνταξιούχοι, πρεσβύτες, δεν είναι νοικιασμένος για μια τριετία τάφος, ιδρώτας του νεκροθάφτη, χωνευτήρι για άλιωτα κορμιά.

Είναι λέξεις. Αέρας κοπανιστός, γαμώτο μου.

«Οι πράξεις έχουν σημασία, όχι τα λόγια!», μου ‘ρχεται στο μυαλό. Κάποιος εδώ κοντά μου το λέει και το τονίζει και με κοιτάζει αυστηρά, τώρα που ξοκείλω σε πολυλογία.

Εντάξει, εντάξει, θα το πω με μια ανάσα αυτό που θέλω, δε θα πλατειάσω άλλο.

Μα οι πράξεις είναι παράσταση της σκέψης. Κι η ώθηση της σκέψης προηγείται της πράξης, όπως κάθε τι άυλο προηγείται πάντα του υλικού. Κι η σκέψη είναι λόγος, με ποιότητα, πρόθεση και σκοπό. Κι η νόσος του σώματος είναι αποτέλεσμα των ωθήσεων της σκέψης. Κι η άρρωστη σκέψη είναι που αρρωσταίνει τις λέξεις, τα κορμιά, τα μυαλά. Άρα ο λόγος ως έκφραση σκέψης και η λέξη ως απεικόνιση της σκέψης, αυτά τα ταξιδιάρικα πουλιά του αοράτου, κάνουν ένα ταξίδι μέσα στο άυλο δια μέσου του υλικού.

Έπεα πτερόεντα, ναι. Αλλά μην το υποτιμούμε το άυλο. Είναι δυνατότερο από το υλικό, κι ας μην του φαίνεται. Γιατί είναι κραδασμός. Αυτός ενεργεί, το σώμα γίνεται ενεργούμενό του.

Γι’ αυτό, καλή μου αγάπη, κλείσε τις τηλεοράσεις κι άνοιξε άλλα κανάλια να μάθεις τα; νέα.

Όχι άλλη αρρώστια.

Πρέπει επιτέλους κάπως να μάθουμε να αντιδοτούμε τα δηλητήρια.
jiagogina