Τάσος Λειβαδίτης, Οι Ορτανσίες

 Οι Ορτανσίες

Το κουδούνι της εξώπορτας χτυπούσε 
επίμονα, εγώ αργοπορούσα
ν’ ανοίξω, απολαμβάνοντας όπως πάντα 
την αγωνία μου. Όταν
άνοιξα ένας νέος στεκόταν έξω. “Έισαι ο 
Αρθρούρος Ρεμπώ απ΄τη
Σαρλεβίλ, είπα-τί θέλεις;” “Κινδυνεύουμε 
και οι δυο” μου λέει.
Όμως εγώ δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα 
να σηκώνομαι αργά το
πρώι, έψηνα τσάι και διόρθωνα λίγο το 
καπέλο μου που για να πα-
ραπλανώ τους διώκτες μου το φορούσα 
ακόμα και στον ύπνο μου. Αλλά
το πρόβλημα ήταν μετά. Πώς θα 
περνούσαν οι ώρες; Η μικρή κόρη
του κηπουρού είχε πεθάνει σ’ ένα 
νοσοκομείο απόρων, οι φυλακισμέ-
νοι έκοβαν βόλτες στα γκρίζα προαύλια 
χωρίς να κοιτάζουν τον ου-
ρανό και το καφενείο “Η Ωραία Εποχή” 
που μαζευόμαστε νέοι
είχε κλείσει. Καθόμουν λοιπόν και 
χαιρόμουν την ησυχία ή ξεφύ-
λιζα δρομολόγια τραίνων ή πλοίων (η 
αεροπλοΐα ήταν ακόμα για
τους πολύ τολμηρούς κι η λήθη πάντα για 
τους χαμένους). “Αρ-
θούρε, του λέω, πως μ΄ανακάλυψες; εμένα 
κανείς δεν με ξέρει.”
Χαμογέλασε. “Πάντα αγαπούσα τις 
ορτανσίες” είπε. Και κατεβή-
καμε τη σκάλα και πήραμε τους μεγάλους δρόμους
που δε βγάζουν πουθενά...

www.poiein.gr

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: από τα Λυρικά του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Μια μέρα θα στο πω
το μαύρο παραμύθι εκείνο
το μαύρο μυστικό
που κλαίει μες στ' άσπρο κρίνο
Κι ω, τότε, τότε...
Κι ώ τότε...


Ποιος είναι μη ρωτάς
αυτός που βλέπω εκεί στη δύση
πολύ να μ' αγαπάς
αυτός θα μας χωρίσει
Κι ω τότε, τότε...
Κι ω, τότε...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Η ΜΑΓΕΙΑ, ΑΙΩΝΑΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

Η ΜΑΓΕΙΑ

Εκείνο που λυπόμουν περισσότερο ήταν οι ανεμοδείχτες, στεκόμουν, λοιπόν, στην είσοδο των μαγαζιών περιμένοντας να με ρωτήσουν, ώσπου βράδιαζε, έβγαζα τότε τα παπούτσια μου κι ακολουθούσα από μακριά το λεωφορείο - κι όχι δεν παραλογίζομαι, φίλοι μου, αλλά είναι η μαγεία που έχουν οι λέξεις όταν δε θέλουν να πουν τίποτα, όπως και το παράδοξο αυτό ταξίδι μέσα μας στον κόσμο, δε θα 'χε καμιά σημασία

                                               αν ήταν αληθινό.

Εγχειρίδιο ευθανασίας, 1979

ΑΙΩΝΑΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο     εμπόριο κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα, μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους     λαχειοπώλες διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία     δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση, ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,     χρεώγραφα κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει; «ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν     ποτέ απεργία μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές     περηφάνειες γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νειότη σου, βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα     μαζέψουν νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,     δολλάρια ασημένια η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν     μεθαύριο σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής», κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο     θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει, τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι, είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,     ο Pοκφέλλερ άρχισε πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο     προστατευτικό σπίτι με τις πέτρες που μου ρίξατε σ' όλη τη ζωή μου.

(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Αιώνας Εμπορίου

H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο     εμπόριο κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα, μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους     λαχειοπώλες διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία     δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση, ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,     χρεώγραφα κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει; «ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν     ποτέ απεργία μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές     περηφάνειες γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νειότη σου, βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα     μαζέψουν νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,     δολλάρια ασημένια η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν     μεθαύριο σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής», κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο     θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει, τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι, είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,     ο Pοκφέλλερ άρχισε πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο     προστατευτικό σπίτι με τις πέτρες που μου ρίξατε σ' όλη τη ζωή μου.

(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)