Γιοβάννα, Εκείνη η ώρα

Πώς θα ΄ναι εκείνη η ώρα; Τι μυρωδιά θα έχει, τι χρώμα,
ποιος ο ήχος;
Η γη θα είναι ακόμα γη; Η νύχτα θα χύνεται μελάνι;
Κι εγώ;
Ποια θα είμαι εγώ; Από ποιο "Ποτέ" γεννήθηκα,
σε ποιο θα ταξιδέψω;
Κι εκείνα τα "Μήπως", τα "Γιατί",
τα κοιμισμένα "Σ΄ αγαπώ"
θα ξαναβγούν για μια στιγμή να τραγουδήσουν;
Τα χέρια θ'  ανασηκωθούν να φτερουγίσουν;
Σταματημένοι οι χοροί,
ποια μουσική να παίξω για να συνεχίσουν;
Ποιο παραμύθι, να διηγηθώ μήπως και φοβηθεί το μαύρο;
Για ποιον θα παιχνιδίζει πια η φωτιά και τι θα μουρμουρίζει
η στάχτη;
Το κύμα θα ΄ρχεται και θα ΄ρχεται και θα μου λέει
ξεκίνα;
Ποιο το καράβι αρόδο,
ποια η βάρκα;
"Φως", θα φωνάξω στο βαρκάρη,
"να ακολουθείς το φως",
το ξέρω και με ξέρει".
Και θα ΄ναι ωραία.
Σβησμένοι οι ίσκιοι που μαζχαίρωναν το γλυκοϋπνι.
Αέρας τα όνειρα και τ'  άστρο που
δεν έπιασα ποτέ
στο μέτωπο θα το ΄χω.
Ρυθμοί απ'  την καρδιά, απ΄ τη σιωπή και
μέσα.
Από τον ήλιο ως το
"Ναι",
κι α['  το φεγγάρι στο
"'Όχι".
"Σώπα κι άκου", μια φωνή,
"Αλλού, αλλού..." τα γλαροπούλια.
Κύμα, βοή κι αφρός
κι οι βράχοι με τεφτέρια.
Δε θαγυρίσω.
Τι να δω;
Φίδι ο πίσω δρόμος.

...Τρέξε.
Η σκιά σου θα βυθίσει το δάχτυλο στη
Δύση.
Θα βγάλει μια σταγόνα κρασί
κατακόκκινο,
που θα τρέμει στο πρώτο άστρο.

Πιες!

Άχρονος καιρός

εκδόσεις Κέδρος

Γιοβάννα, από τη συλλογή "Κατάσαρκα"

Ο ίσκιος μου προπορεύεται.
Πίσω μου
ο ήλιος
σπρώχνει.

.-.-.-.

"Ποτέ, κανείς!" ακούστηκε.
Βιαστικά έκλεισα τα μεγάλα παράθυρα
και άνοιξα ένα μικρό
κατάσαρκα
στον ήλιο.

.-.-.

Δευτέρα.
Ανασκουμπώνομαι.
Θα σκουπίσω.
Θα μαζέψω.

Στάχτες πάλι η Κυριακή.

.-.-.

"Σ΄ αγαπάω".
Έτσι,
στον αέρα.
Για να μην το πιάσεις
ποτέ.

.-.-.

Κρυώνω.
Τόσα αντίο που ανεμίζουνε
οι φωτογραφίες.

.-.-,

Τι κι αν κρύφτηκες;
Τα μικρά, γρήγορα φιλιά
σε πρόδωσαν.

.-.-.

Τραγούδησέ μου,
ο ήλιος γέρνει.

"Κατάσαρκα"

εκδόσεις Κέδρος