Από τη σελίδα φβ του Κώστα Κουτσουρέλη
13 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΘΗ
Η αισιοδοξία των πολλών δεν είναι παρά δεισιδαιμονία: εκείνη η παλαβή ιδέα ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ ημών, ότι ο καιρός γιατρεύει τις πληγές. Ο άνθρωπος, που το σώμα του παλεύει ακόμη με τις συνέπειες της Νεολιθικής Επανάστασης, πιστεύει ότι με τα ρομπότ αύριο μεθαύριο όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.
※
Η απαισιοδοξία, αντίθετα, είναι χαρά. Όχι: περνώ όλη τη ζωή μου ζαρωμένος εμπρός στα μελλούμενα δεινά. Αλλά: βέβαιος ότι θα με βρουν, βυθίζομαι ανέμελος στο τώρα.
※
Χαρά είναι η έξοδος του ανθρώπου από την αυθυπαίτια ωριμότητα. Η επιστροφή στην καθαρτήρια νηπιότητα, πέρα από τους σαχλούς διαφωτισμούς και τις προόδους.
※
Το άκρον άωτον της σοφίας; Να χαίρεσαι όπως τα νήπια. Ωσάν να μην υπάρχει αύριο και μέλλον.
※
Χαρά εξοφλητέα προσεχώς, λογάριαζέ την για πόρνη.
※
Σάρκα απ’ τη σάρκα μου, Χαρά… Έφαγα ολόκληρη ζωή και δεν κατάφερα εντελώς να σε ξεμάθω!
※
Τι θυμάται το νερό από την τελειότητα του κύκλου που χαράχτηκε πάνω του; Τίποτα. Πώς αλλιώς θα ’ταν σε θέση να την ξαναζήσει;
※
Πολιτισμός σημαίνει πόλεμος στη λήθη. Όσο πιο νικηφόρα η α-λήθεια του, τόσο πιο θανατηφόρα.
※
Πείρα, εκείνο το μικρόβιο το σκαιό που δεν ξεχνά.
※
Φούνες ο Αμνήμων: το ονοματεπώνυμο του Αδάμ πριν απ’ την Αμαρτία.
※
Είπαν την ποίηση τέχνη μνημονική, ότι ανακαλεί, θυμάται. Πλάνη απροσμέτρητη! Όπως η Ανάσταση είναι ζωή καινή, και όχι θύμηση αίφνης της παλαιάς, η ποίηση είναι Αναβίωση. Ζωή του χθες που θαλερή ανίσταται στο τώρα.
※
Στίχους του πένθους και της συντριβής έχουμε σωρό. Η λύπη είναι ευμετάδοτη, κολλητική, κλαίει κανείς κι από συμπόνια. Στίχους για τη χαρά έχουμε ελάχιστους, κι αυτούς ακόμη παρεξηγημένους. Οι κούφιοι τους περνούν για κούφια λόγια.
※
Η έξαψη, η ύψωση, η στιγμή. Μόνη ζωή: η θαμβωτική και ακαριαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου