RAINER MARIA RILKE, απόσπασμα από την Τρίτη Ελεγεία του Ντουίνο

(...)
Πώς αφηνόταν - Αγαπούσε
Τ'  άγριο αγαπούσε εντός του, τον μέσα του κόσμο,
το δάσος εκείνο τ' αρχέγονο, που στη βουβή του κατάρρευση
πράσινη φέγγει η καρδιά.
Αγαπούσε. Την άφησε πίσω, 
πήγε πέρα απ'  τη δική του τη ρίζα, σε πηγή τρομερή,
όπου η μικρή γέννηση του ήταν κιόλας ξεπερασμένη.
Αγαπώντας
κατέβηκε μες στο παλιότερο αίμα, μες στα φαράγγια, εκεί όπου
κείτονταν το Τρομερό, χορτάτο ακόμα απ'  τους πατέρες.
Κι ό,τι φρικτό τον γνωρίζει, του κλείνει το μάτι, μοιάζει συνένοχο.
Ναι, χαμογέλασε το Τερατώδες... Εσύ, μητέρα,  σπάνια 
είχες χαμογελάσει τόσο τρυφερά. Έτσι που του χαμογέλασε,
πώς να μην τ'  αγαπήσει; Πριν από σένα τ'  αγάπησε, αφού
κι όταν μέσα σου ήδη βρισκόταν, ήταν κι αυτό, διαλυμένο
μες στο νερό της κοιλιάς που κάνει ελαφρύ τον βλαστό.

Βλέπεις, εμείς, δεν αγαπάμε όπως τα άνθη, έχοντας
πίσω μία μονάχα χρονιά· σαν αγαπήσουμε, μας ανεβαίνει
στα μπράτσα χυμός προαιώνιος. Κορίτσι, 
τούτο: ότι εμείς αγαπούσαμε εντός μας, όχι το ένα, το μελλοντικό παρά
το άπειρα ζέον· όχι το ένα, το μόνο παιδί,
παρά τους πατέρες, που σαν ερείπια βουνού
απόκεινται μέσα μας· και την κοίτη, ξερή,
των μανάδων τού άλλοτε - κι όλο το
άηχο τοπίο, κάτω απ'  τη συννεφιά ή
τη διαύγεια της Ειμαρμένης-: τούτο, κορίτσι, ήρθε πριν από σένα.

Τρίτη Ελεγεία, 

από τις Ελεγείες του Ντούινο

μετάφραση Μαρία Τοπαλη

εκδόσεις Πατάκη