Ο Κήπος με τις Αυταπάτες, ποιητική υποθήκη του ποιητή για τους μελλούμενος κι αν όχι το τελευταίο, ένα από τ; τελευταία γραπτά του, κρύπτει, μεταξύ άλλων, έναν στίχο του Ιβύκου του Ρηγίνου, από αυτό το ποίημα. Διαβάζοντας τον και προφέροντάς τον, και μέσα στον λόγο του Ελύτη αλλά και μέσα στο σώμα του ίδιου του ποίηματος, ένιωσα τον 6ο π.Χ. αιώνα να συναντά το τέλος του δικού μας εικοστού κι εμάς τους πορευόμενους στον άδηλο εικοστό πρώτο, σ' ένα πνευματικό τρίστρατο που αλλοιώνει τον χρόνο...
Απολαύστε το...
Κι ένα έστω δικτυακό, ευχαριστώ στο ARS POETIKA και τον Χ.Ν. Κουβέλη...
http://artpoeticacouvelis.blogspot.gr
Ήρι μεν αι τε Κυδώνιαι
μηλίδες αρδόμεναι ροάν
εκ ποταμών, ίνα Παρθένων
κήπος ακήρατος, αι τ’ οινανθίδες
αυξόμεναι σκιεροίσιν υφ’ έρνεσιν 5
οιναρέοις θαλέθοισιν· εμοί δ’ έρος
ουδεμίαν κατάκοιτος ώραν.
=τε= υπό στεροπάς φλέγων
Θρηΐκιος Βορέας
αίσσων παρά Κύπριδος αζαλέαις μανί- 10
αισιν ερεμνός αθαμβής
εγκρατέως πεδόθεν =φυλάσσει=
ημετέρας φρένας.
[μεταφραση-χ.ν.κουβελης]
Ανοιξη κι οι κυδωνιες τα δεντρακια
ποτιζονται απ'τα νερα που κυλουν
των ποταμων,μεσα στων Παρθενων
τον απειραχτο κηπο,και του κληματος τα μπουμπουκακια
μεγαλωνουν κατω απ'τα σκιερα φυλλωματα
της κληματαριας και ζωηρευουν,για μενα ο ερωτας
ουτε μια ωρα ησυχαζει,
[και]με λαμψεις αστραπων φλογερος
σαν Θρακισιος Βορηας
φυσσα ορμητικος απ'τη Κυπριδα με λυσσαλεα
μανια ζοφερος σκοτεινος
αναστατωνει μεσ'απ'τα βαθη
τα μυαλα μου
ποτιζονται απ'τα νερα που κυλουν
των ποταμων,μεσα στων Παρθενων
τον απειραχτο κηπο,και του κληματος τα μπουμπουκακια
μεγαλωνουν κατω απ'τα σκιερα φυλλωματα
της κληματαριας και ζωηρευουν,για μενα ο ερωτας
ουτε μια ωρα ησυχαζει,
[και]με λαμψεις αστραπων φλογερος
σαν Θρακισιος Βορηας
φυσσα ορμητικος απ'τη Κυπριδα με λυσσαλεα
μανια ζοφερος σκοτεινος
αναστατωνει μεσ'απ'τα βαθη
τα μυαλα μου
.................................................
Να και το ελύτειο απόσπασμα με το μπουμπούκι αυτού του στίχου:
Όλα τ’ αντιφωνήματα των ωκεανών δεν θα καταφέρουν ποτέ ν’ αντισταθμίσουν το μειδίαμα ενός μικρού ιδιωτικού Σεπτεμβρίου που περιμένει πότε θα τον αιφνιδιάσουν τα καινούργια κυκλάμινα.
Τι σημαίνει στ’ αλήθεια ο χρόνος θα το καταλάβουμε όταν ο ίδιος μας αποστερήσει απ’ τη δυνατότητα να τον προσμετρούμε.
Αλλά εκεί ακριβώς κείται το καθημερινόν αειθαλές.
Ας βγουν οι λέξεις λυγαριές και τα μπουμπούκια κρήνες.
Ίνα παρθένων κήπος ακήρατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου