8.1.13

συνομιλία με μια τσουκνίδα

 Η μακρινή μας σχέση νοτισμένη από την υγρασία πολλών χρόνων. Σε περιβάλλον δακρύων φυτρωμένη, εξέθρεψε βλάστηση πυκνή κι ανθεκτική, να συνυπάρχει με τα πιστά μου πεύκα. Εκεί γεννήθηκες κι εσύ.  Κάτω από το πεύκο της περιστερεώνας, το πιο βαρύσωμο. Ψηλή, δυο τρείς φορές το μπόι μου.

Ήρθε κάποια στιγμή ο κηπουρός.
Μου λέει:  "Μακριά απ' την τσουκνίδα! Αν σε τσιμπήσει, θα πάρεις τη μολόχα, αυτήν εδώ, ναι, με το μωβ λουλούδι, και θα τρίψεις το φύλλο της απάνω στην κοκκινίλα. Βγες τσουκνίδα, μπες μολόχα, θα τραγουδήσεις. Πολλές φορές. Και θα σου φύγει ο πόνος". 

Λίγο καιρό μετά θα έπαιζα γύρω απ' τον τσουκνιδότοπο και θα έπεφτα για πρώτη φορά μέσα στις φύλλα σου.
Κεντήθηκα....  Μέχρι το μάγουλο οι κοκκινίλες.
Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία. Ακολούθησαν κι άλλες, πολλές...  Με κλάμα, μολόχες, μπόλικο τραγούδι και πόνο...

Μα ας μη μιλήσουμε για πόνο τώρα. 
Ο πόνος ελλοχεύει έτσι κι αλλιώς στο σώμα, δεν είναι δικό σου ιδίωμα.  Η μακρινή μας σχέση σφραγίστηκε με σέβας. Στα τσιμπήματά σου ποτέ δεν αγανάκτησα. Τα λογάριαζα επαφή.  Ισότιμα τρία πλάσματα σε μια συνομιλία:  
Εσύ το πικρό. 
Εγώ το μικρό. 
Και η  μολόχα το γλυκό. 

...Και  ήσουν τόσο ευάλωτη, όταν σε ξερίζωνε ο κηπουρός, αρχή της άνοιξης! Έσπαγαν τα κοτσάνια σου χωρίς αντίσταση. Η ρίζα  στον αέρα χωρίς καμιά κραυγή. Γι' αυτό έχεις τέτοια όπλα; Γιατί είσαι έτσι απροστάτευτη;

Μεγάλωσα, στο μεταξύ.
Και στα  πολύτιμα κεντίδια φυλαγμένα έχω πια ξερά φύλλα σου, φάρμακο για το πικρό  φαρμάκι.  
Κυρίως όμως το άλλο:   
Ήσουν το πρώτο μου τραγούδισμα.
jiagogina

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...