Αργύρης Χιόνης, Ὅ,τι περιγράφω μὲ περιγράφει

ποίηση δωματίου

εκδόσεις Γαβριηλίδης

από τις "εκδοχές του τέλους"

V

μνήμη Γιώργη Μανουσάκη

Ἡ σιωπὴ εἶναι τὸ κέλυφος τοῦ ἤχου. Κλεισμένος μέσα της ὁ ἦχος τὴ ραμφίζει, ὅπως ραμφίζει τὸ πουλὶ τοῦ αὐγοῦ τὸ τσόφλι·  θέλει κι αὐτὸς νὰ βγεῖ καὶ νὰ πετάξει. Εἶναι μοιραῖο λοιπὸν νὰ θρυμματίζεται,  κάποια στιγμή,  ἡ σιωπὴ (τέτοια εἶναι ἡ τάξη τῶν πραγμάτων),  γιὰ νὰ μπορέσει ὁ ἦχος ν' ἀκουστεῖ.  Ὡστόσο,  ἂν καὶ θρυμματίζεται,  ποτὲ δὲν ἀφανίζεται,  ἀλλὰ, ἔτσι,  κομματιασμένη,  μέσα στὸν ἦχο παρεισφρέει και,  μὲ παύσεις μαγικές,  τὸν μετατρέπει,  ἀπὸ θόρυβο,  σὲ μουσικὴ καὶ ποίηση.

Ὑπάρχει, βέβαια,  ἕνα ἄλλο εἶδος σιωπῆς ποὺ δὲν κυοφορεῖ κανέναν ἦχο, γιὰ τοῦτο καὶ ποτὲ δὲν θρυμματίζεται. Θαρρῶ, δίχως νὰ εἶμαι θετικός,  ὅτι Θανὴ τὴ λένε.

VI

Δὲν σ' ὀνομάζω Θάνατο,

Θανὴ σ' ἀποκαλῶ·  

ἀφοῦ θὰ μ' αγκαλιάσεις κάποτε ,

σὲ προτιμῶ γυναίκα.