ἀπὸ τὴ συλλογή "Ὅ,τι περιγράφω μὲ περιγράφει",
εκδόσεις Γαβριηλίδης
Μπορεῖ νὰ ἔχεις τὸ πρεπούμενο μεράκι
καὶ νὰ ΄ναι ἀφράτο καὶ παχὺ τὸ χῶμα
κι ὁ σπόρος ποὺ ἔσπειρες νὰ εἶναι ἐκλεκτός
καὶ νὰ ΄χεις τὸν καιρὸ γιὰ σύμμαχο
καὶ νά΄ ναι ἡ βροχὴ ἁπαλή καὶ τακτική,
κι ὅμως νὰ μὴν ἀξιωθεῖς νὰ δεῖς
νὰ σκάει τὸ φύτρο μύτη πράσινη.
Μπορεῖ νὰ τρῶς καρπὸ καὶ τὰ κουκούτσια,
ποὺ δίχως σκέψη φτύνεις
σὲ πατημένο χῶμα κι ἄγονο,
ξέσκεπα κι ἀπροστάτευτα, ν'ανοίξουν,
νὰ ρίξουν ρίζες καὶ νὰ δέσουν φύλλα,
νὰ δέσουν ἄνθη καὶ καρπὸ καινούργιο·
τὰ κουκούτσια ποὺ φτύνεις δίχως σκέψη
καὶ, μάλιστα, μὲ κάποια περιφρόνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου