Ο Οδυσσέας Ελύτης συναντά ΞΑΝΑ το Διονύσιο Σολωμό:

Ο Μικρός Ναυτίλος 

ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ [1-7]
                                                     1

Έστρεψα καταπάνω μου το θάνατο σαν υπερμέγεθες ηλιοτρόπιο
Φάνηκε ο κόλπος ο Αδραμυττηνός με τη σγουρή στρωσιά του

        μαΐστρου

Ακινητοποιημένο ένα πουλί ανάμεσα ουρανού και γης και τα βουνά
Ελαφρά βαλμένα, το 'να μέσα στο άλλο. Φάνηκε το παιδί που ανάβει
Γράμματα και τρέχει να γυρίσει πίσω το άδικο στο στήθος μου
Στο στήθος μου όπου φάνηκε η Ελλάδα η δεύτερη του επάνω

        κόσμου.

Αυτά που λέω και γράφω για να μην τα καταλάβει άλλος κανείς
Όπως ένα φυτό που αρκείται στο φαρμάκι του εωσότου ο άνεμος
Του το γυρίσει σ' ευωδιά ναν τη σκορπίσει και στα τέσσερα σημεία

        του κόσμου

Θα φάνουν αργότερα τα οστά μου φωσφορίζοντας ένα γαλάζιο
Που το πάει αγκαλιά ο Αρχάγγελος και στάζει με τεράστιους
Διασκελισμούς διαβαίνοντας την Ελλάδα τη δεύτερη του επάνω
        κόσμου.

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

 

στοχασμοί του ποιητή:  

Ο θεμελιώδης ρυθμός του ποιήματος ας είναι, από την αρχή ως το τέλος, το Κοινό και το Κύριο (Ρroprio), συρριζωμένα και ταυτισμένα με τη γλώσσα. Ας εργάζεται (το ποίημα) αδιάκοπα για την αληθινή ουσία, αλλ' εις τρόπον ώστε να μην το καταλάβουν ειμή οι νόες οι γυμνασμένοι και βαθείς. Εις τούτο θα φθάση τινάς με τρόπον απλό, πλούσιον όμως από δεσίματα, θρέφοντας τη Μορφή με τύπους δημοτικούς·  λ.χ. ετοιμοθάνατος, -χρυσοπηγή, -χρυσοπράσινα, κ.α.

Ο θεμελιώδης ρυθμός ας στυλωθή εις το κέντρον της Εθνικότητος, και ας υψώνεται κάθετα, ενώ το νόημα, από το οποίο πηγάζει η Ποίησι, και το οποίο αυτή υπηρετεί, απλώνει βαθμηδόν τους κύκλους του.