Μόνος ακούω τραγούδια ερωτικά, μόνος ξεσηκώνομαι με εφηβικές ταινίες, μόνος συγκινούμαι, γελάω, λιγώνομαι από την ευτυχία της βραδινής μοναξιάς, που είναι πιο φωτεινή από το καλοκαιρινό μεσημέρι που το ξεκουφαίνουνε τα τζιτζίκια…
Μόνος, πλήρως ατελής, πλήρως αναρωτώμενος πως είναι να κάνεις όνειρα ενώ η χαρά κοντεύει να σπάσει τα φράγματα, τα φρένα και το όρια.
Μόνος, χλευάζω τα όνειρά μου και ενθουσιάζομαι καθώς ένα ακόμα καλοκαίρι μπουκάρει στην μικρή μου ζωή για να τη κάνει να γευτεί τη μεγάλη χαρά, ενώ η μεγάλη μου ζωή, που περιλαμβάνει το θάνατο, φέγγει από πίσω από το πανί και μου χαρίζει τη θεατρική παράσταση.
Μόνος, επί τόσα χρόνια μόνος, επί τόσες ζωές μόνος, αδύνατον να χωρέσω τη προφανή αλήθεια.
Μόνος, δεν θέλω να κοιμηθώ όπως όταν έκανα έρωτα κι ήθελα να βεβαιωθώ ότι τουλάχιστον ο ίδιος δε θα σβήσω τη χαρά μέσα στον ύπνο.
Μόνος, κάθε μέρα, μια ίδια μέρα, που κουλουριάζεται και κυνηγάει την ουρά της. Που έτσι αναπαριστά την αιωνιότητα και κοροϊδεύει την υποτιθέμενη γραμμικότητα του χρόνου.
Μόνος αναρωτιέμαι πόσες φορές έχω γράψει την ίδια γραμμή, ίσως την ίδια φράση αλλά σίγουρα έχω κάθε φορά ξαναζήσει όμορφες, μονήρεις νύχτες.
Μόνος, αδύνατον να πω σε κάποιον για όλα αυτά. Αδύνατον να δείξω ότι έχει νόημα, ότι έχει η φαντασία αλήθεια κι ότι η χειροπιαστή αλήθεια δεν είναι αλήθεια. Μόνος θα ξεκινήσω αύριο τη μέρα και μόνος θα τη τελειώσω.
Ποιος λέει ότι συνδιαλέγεται;;;
Αντιγράφω ένα κείμενο του Αντρέα Ζωντανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου