26.7.11

Ὀδυσσέας Ἐλύτης, ἀπό τον Μικρό Ναυτίλο

XXIV
Γιὰ ὅποιον ἡ θάλασσα στὸν ἥλιο εἶναι "τοπίο"- ἡ ζωὴ εὐκολη καὶ ὁ θάνατος ἐπίσης. Ἀλλὰ γιὰ τὸν ἄλλον εἶναι κάτοπτρο ἀθανασίας, εἶναι διάρκεια". Μιὰ διάρκεια ποὺ μόνον τὸ ἴδιο της τὸ ἐκθαμβωτικὸ φῶς δὲ σ' ἀφήνει νὰ τὴ συλλάβεις.
Ἐὰν ὑπῆρχε τρόπος νὰ βρίσκεται κανείς, τὴν ἴδια στιγμή,  μπρὸς καὶ πίσω ἀπ' τὰ πράγματα, θὰ καταλάβαινε πόσο τὸ ἄνοιγμα τοῦ χρόνου,  ποὺ καταβροχθίζει ἁπλῶς γεγονότα,  χάνει τὴ σημασία του·  ὅπως, ἀκριβῶς,  μέσα σ' ἔνα ποίημα. Καὶ τότε -ἀφοῦ εῑναι μιὰ ἀνάπτυξη τοῦ ἀκαριαίου ἢ, ἀντίστροφα,  μιὰ σύμπτυξη τοῦ ἀτέρμονος τὸ ποίημα - νὰ κερδίσει τὴν ἐλευθερία του χωρὶς νὰ καταφύγει σὲ κανενὸς εἴδους πυρίτιδα.

Μόνον ἕνα πράγμα νὰ μποροῦσε νὰ συνειδητοποιήσει: ὅτι δὲν τὰ κρατᾶνε ὅλα οἱ ζωντανοί.

2 σχόλια:

Ιωσηφίνα είπε...

Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως αν δεν υπήρχαν αυτά τα κείμενα η ζωή μου δεν θα είχε κανένα νόημα απολύτως.

Ευγνωμοσύνη.


Και τρέμει το ποδάρι σου σαν μικρού πουλαριού.. λίγο απερίσκεπτο αλλά θαρραλέο (πάντα ήσουνα)/ κάνεις δειλά δειλά το πρώτο βήμα.
Τρέμεις σαν πας να ανοίξεις την πορτούλα στο κάστρο όπου ζεις κλειδωμένος, αυτήν που λέγεται ότι οδηγεί στην 'καταστροφή'..
Μια τα κρατάμε όλα οι ζωντανοί, με νύχια και με δόντια, και μια -με κάποια αυτολησμονιά και τρέλα- τα αφήνουμε.

(προς το παρόν συνεχίζουμε το πετάρισμα κάτω από γρίζο βρετανικό ουρανό / και τοποθετούμε με ευλάβεια στην καρδιά μας την εικόνα της θάλασσας στον ήλιο)

ανάπτυξη του ακαριαίου και σύμπτυξη του ατέρμονος. αποθηκεύεται στη μνήμη εργασίας αυτό :)

χωρίς πυρίτιδα.

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου είπε...

ωραία γραφή!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...