Βάρδια πυροφύλαξης στη Σκίπιζα

Δεν είχα ξαναδεί ελάφι. Το Βουνό μου έκανε τη χάρη να ανταμώσω φέτο αρκετά.

Πεπράτημα προς τη Σκίπιζα, αναμεσα στα καμένα. Πλαγιές άδειες μέχρι εκεί που δε φτάνει άλλο το μάτι. Έργο του  2007, εκείνης της αποφράδας χρονιάς που τον Ιούνιο κάηκε η μισή Πάρνηθα σχεδόν και τον Αύγουστο πυρπολήθηκε η Πελοπόννησος, αν θυμάστε... 

Κλείσαν τέσσερα χρόνια από τότε. Γιόρτασα την "επέτειο"  στο Βουνό. Όπως και πέρσι.

Το ελατοδάσος που επλήγη από την πυρκαγιά, αρχίζει και ξαναγεννιέται, λέγαν τα παιδιά του ΕΔΑΣΑ. Οι σπόροι στο χώμα άρχισαν να βλασταίνουν. Τα μωρά ελατάκια, λέει ο Κώστας,  ευνοήθηκαν φέτος από τις βροχές γιατί η πυκνή βλάστηση απ' τα αγριόχορτα τα προστατεύει με ίσκιο. Αλλά γίνονται και δεντροφυτεύσεις. Σποροσυλλογή κάθε  φθινόπωρο. 

Βράδιασε ήπια ο  αττικός ουρανός με μια δύση δονούμενη από χρώματα.  Ακουγόταν μακρινή η βοή από το αεροδρόμιο της Τανάγρας και οι ήχοι του Δάσους. Τα μεσάνυχτα τρίλιες αηδονιών. 

Η νύχτα ακτινοβόλα. Κάτω τα φώτα τα ανθρώπινα να τρεμοσβήνουν στις δικές τους απασχολήσεις, ρουφώντας φως χωρίς να δίνουν τίποτα σε αντίδωρο.

Το Βουνό όμως είναι γεμάτο δώρα. Δεν τα προσφέρει. Αυτοπροσφέρεται, όπως είναι στη Μοίρα των πραγμάτων και των πλασμάτων. Σε εμένα προσωπικά - αλλά και προς όλους και στον κάθε ένα ξεχωριστά - τους  συνοδοιπόρους, τον Κώστα, τη  Ρόζα, το Νίκο, το Γιάννη, το βουνό δώρισε μια ανάσα ζωτικής βαθιάς ομορφιάς, αυτή τη δύσκολη νύχτα της 29ης  Ιουνίου 2011 που η Πλατεία Συντάγματος έγινε ένα ασφυκτικό πεδίο μάχης και η εθνική μας καρδιά κομματιάστηκε ξανά. 

Το Βουνό ανασαίνει. Δοξαστικό, αύταρκες, μόνο του. Σε αραιές ατμόσφαιρες, εκεί που υπάρχει μόνο δόξα.

ανατολή στη Σκίπιζα

περισσότερα για τον ΕΔΑΣΑ και τις ομάδες πυροφύλαξης στο:
http://www.edasa.gr/welcome.html