Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού...

 Σύνταγμα, Τετάρτη 15/6.

Άνθρωποι καθισμένοι στο πάτωμα οκλαδόν δοσμένοι στους ομιλητές, κόσμος πολύς πάνω - κάτω στους διαδρόμους (σχεδιασμένους με κολλητική ταινία στο μάρμαρο και φρουρούμενους από ευγενέστατα παιδιά),  μαυρούληδες έξω από το μετρό με εμπόρευμα τα λέιζερ, πανώ, εγκαταστάσεις υπολογιστών σε αυτοσχέδια κιόσκια, γραμματεία, ένα ανεπαίσθητο ζουζουνιτό από ιδέες στην ατμόσφαιρα, πρόσωπα κάθε λογής, τάξης και μόρφωσης, με αυτιά και μάτια σε εγρήγορση, με έγνοια και χαρά μαζί,  στον αέρα  τσίκνα από σουβλάκι, τούφες μπάφος, καπνός τσιγάρων, γέλια και λόγος. 

Ναι,  η πλατεία είναι γεμάτη με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές...

Δεν είσαι πια αυτός που περπατάς στο δρόμο και συνωστίζεσαι, κοιτώντας ανόρεχτα τους διπλανούς, που περιμένουν κι αυτοί ανυπόμονοι ή θυμωμένοι να ανάψει πράσινο, δεν είσαι ο οδηγός που κορνάρει στον μπροστινό που κοιμήθηκε ο μαλάκας στο φανάρι. Είσαι  άτομο μεν, αλλά μέρος ενός συνόλου. Αναγνωρίζεις την ατομικότητα και στα πρόσωπα των διπλανών σου. Όλοι  ενεργά άτομα κι ο καθένας σύνολο.

Χαρμάνι, ναι. Αλλά αυτό είναι ζύμωση. Όλα έρχονται και κατατίθενται. Η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη αντιφάσεις. Ο ξύλινος λόγος μιας παρωχημένης αριστεράς (στιγμές - στιγμές, όχι στη συγκέντρωση της Τετάρτης, σέ άλλες περιπτώσεις, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε φοιτητική συνέλευση του 1975),  μια νέα φιλοπατρία αναδυόμενη χωρίς συμπλέγματα εθνικισμού, μια δυνατή νιότη με χιούμορ κι ελπίδα και θυμό, η ωδίνη ενός καινούργιου λόγου που δοκιμάζει να αρθρωθεί, κι ένας σοφός έφηβος, ο Μανώλης Γλέζος.

Ας μην ελέγχουμε το Σύνταγμα ότι δεν έχει πολιτικές "εδώ και τώρα" προτάσεις. Το Σύνταγμα αυτή τη στιγμή είναι αυτοσκοπός. Και σφίζει από πνευματική ενέργεια. Είναι σαν ηλιακός συλλέκτης που δέχεται φως. Σηματοδοτεί την αφύπνιση μιας ολόκληρης εποχής μετά από βαθύ ύπνο.
Οι προτάσεις και οι μελλοντικές λύσεις τώρα γεννιούνται. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση από ένα βρέθος ημερών να σηκωθεί, να περπατήσει και να πάει να φέρει και μεροκάματο. Οι λέξεις μας τώρα αρθρώνονται ξανά και αλλάζουν ποιότητα. Πρέπει να νιώσουμε την καινούργια ποιότητα. Να κάνουμε "επανορισμό",  όπως λεν οι αγανακτισμένοι,  πολιτικό, υπαρκτικό, πατριωτικό.

jiagogina