Μια μέρα που δεν προσμετρήθηκε

Ρυτίδωσε ερημιά  λίγο ρυτίδωσε

Να που ήρθε και φύσηξε επιτελους 

ρυτίδωσε

Γιατί τόσο αναίμακτη παραμένεις;

Δεν είσαι άμμος ραβδωτή 

Άνθος της ερήμου δεν

Είσαι ενα βήμα που δεν έγινε 

Μια μέρα που δεν προσμετρήθηκε στο χρόνο  είσαι

Πώς μπορείς  πες μου κι είσαι πάντα νέα;

Πώς πάντα έτσι αβάσταχτα  όμορφη;

Υποκλίνομαι στη νιότη σου ερημιά

Μα ο κόσμος γερνάει

Τον βλέπω στα πεζοδρόμια να με προσπερνά  

Προσωρινός  και κοτσονάτος

Με χαρτοφύλακες με τσάντες με δύσπνοια με ιδρώτα

Δοσμένος χωρίς όρους στο καθήκον μιας φυγής 

(Κι αυτό το λέμε επιστροφή 

Για να μαλακώνει λίγο το βαθύ κάψιμο στο στήθος)

Κι ο καθείς  φυτεύει πού και πού κι ένα λουλουδάκι μέσα στην ανάσα σου

Για να κοσμεί το άκοσμό σου  σώμα

Το μαρμαρένια σου στήθος τις ψυχρές λαγόνες 

Το χάδι αυτό του παγετού

Ρυτίδωσε ερημιά λοιπόν ρυτίδωσε

Να που ήρθε και φύσηξε επιτέλους 

Ζούμε μαζί

Ρυτίδωσε

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου