Ιντερμέδιο
Το αμίλητο μέλλον
Κραυγές, κραυγές, το "τώρα" ουρλιάζει. Ακούς; Ακούνε τ' αυτιά σου; Η ψυχή σου, η φαντασία, η διαίσθησή σου ακούνε; Φωνάζει ο ευτυχισμένος, φωνάζει κι ο απελπισμένος.Με χαρούμενο μουγκρητό εκφράζεται ο ικανοποιημένος, με σιγανό στεναγμό ο ανικανοποίητος. Ακόμη κι αν η απόλυτη σιωπή βασιλεύει στη γη, ο γήινος άνθρωπος ακούει το θόρυβο που κάνει ο ουρανός σαν ετοιμάζει την καταιγίδα της νύχτας. Τα ζώα - οι σκύλοι, τα πουλιά - , με τις τόσες διαφορετικές φωνές τους, γλυκαίνουν μια πικρή μέρα που ίσως ξημερώνει. Ακόμη κι αν ο θάνατος πλησιάζει, στην νεκρική σιγή ακούγεται το θρόισμα των φύλλων που αγγέλλει την σταθερή ανάσα της ζωής που επιμένει.
Μόνο εσύ, σκληρό,αδυσώπητο μέλλον, είσαι σαδιστής και την απόλυτη σιγή εφαρμόζεις. Τι είσαι λοιπόν; Για μας είσαι η σταθερή, η μόνη βάση της ζωής μας. Όχι το μέλλον του κόσμου που εκκωφαντικά ακούγεται από τους επιστήμονες - πυρηνικούς, φυσικούς, αστρολόγους... Εγώ θέλω από εσένα ν' ακούσω το δικό μου μέλλον, το μέλλον της καρδιάς μου. Πόσο θα χτυπάει ακόμη; Το μέλλον της σκέψης μου. Πότε θ' αρχίσει να παραπαίει; Της αντοχής μου. Πότε θα γονατίσω στη μέση του δρόμου που με τόση λαχτάρα είχα χαράξει; Θα μου πεις, τι εξωγήινες απαιτήσεις είναι αυτές; Γνωρίζεις κανέναν που να ξέρει; Άλλωστε έχουμε τόσες αυταπόδειχτες ενδείξεις: την ηλικία, τις αρρώστιες... Τι άλλο θέλεις; Κι έπειτα υπάρχει και η μοίρα.
Α, ναι, σωστά! Την είχα ξεχάσει. Όμως εγώ πιστεύω πως και η μοίρα από σένα, μέλλον μου, εξαρτάται Σας βλέπω να κοιμάστε αγκαλιά, ακόμη και να τσακώνεστε. Αλλά εγώ θέλω να γνωρίσω τον άλλο συγγενή σου: το χρόνο. Ποια είναι η αλληλεξάρτησή σας; Το χρόνο, αυτό το γλυκόξινο πορτοκάλι, για πόσο καιρό θα το στύβω ακόμη; Όχι μόνο γιατί κάθε σταγόνα του είναι ζωή - όσο δηλητήριο κι αν περιέχει - , αλλά και γιατί έχω μάθει... Τι έχω μάθει; Να λικνίζομαι στην κάθε στιγμή, να νιώθω την ανάσα του χρόνου στο πετσί μου, να τον σέβομαι, ακόμη κι αν με κάνει να υποφέρω, να προσκυνώ την παντοδυναμία του και να αισθάνομαι αμαρτωλή όταν δεν τον εκμεταλλεύομαι. Τα ΄χω μάθει όλα αυτά και γι' αυτό νομίζω πως έχω το δικαίωμα να ξέρω πόσο χρόνο έχω ακόμη, πόσο μακρινό είναι το μέλλον του τέλους μου.
Θέλω να ξέρω με ακρίβεια. Όχι με αναφορά σε δεκαετίες και άλλες γενικότητες που συνθλίβουν της ιδιαιτερότητες της κάθε εποχής... Μέλλον μου, πες μου πότε, πότε... Α! Κάτι άκουσα... Μου απαντάει! Μα τι ήταν; Γέλιο! Σαρκαστικό! Το μέλλον απαντάει με σαρκασμό. Λάθος είχα λοιπόν... Το μέλλον δεν είναι αμίλητο.
Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι
εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου