Ο Δον Κιχώτης μιλάει στον ανεμόμυλό του

Έγινες αυτό που απ' την αρχή ήσουν
Μικρέ ανεμόμυλε
Μόλις φύσηξε λιγάκι

Μα πριν δεν ήσουν αυτό που έγινες
Η νηνεμία χόρτασε τη σιωπή
Και χαμογέλαγε
Κι ο πρώτος ανθός της θάλασσας άηχα ανατρίχιαζε την άμμο
Εκεί κάπου στο Κάτω Βαρίδι πριν πιάσουν οι αέρηδες
Και φυσικά
Πριν την Ανάπτυξη...
Τότε η καρδιά μας φυσούσε στις ντόπιες  μαργαριτούλες
Και στα απανταχού
Ίτσια
Και περιμέναμε τον Βοριά
Να φέρει την αγγελία της Ύπαρξης

Κι ήρθε
Χαρούμενο αγρίμι Ανεμόμυλε
Σε βλέπω να γυροφέρνεις τώρα το χρόνο στα μπράτσα σου
Και καταλαβα
Ποτέ δεν ήσουν κάτι άλλο παρά μόνο αυτό
Δάσκαλός μου

Η Δόξα του ερειπιώνα που περπάτησα

Γεωργία  Δεληγιαννοπουλου