Τυλίγεται, σφίγγει το στήριγμά της, όπως ο ερωτευμένος το αντίπαλο κορμί. Δεν έχει αιδώ, απλώνεται, κι όμως κρυμμένη στα φυλλώματα, ανάμεσα ίσκιο και φως ανθοφόρο, σαν όλα τα αναρριχητικά. Όμως χωρίς σημάδι, χωρίς άρωμα. Μονάχα ένα εφήμερο λουλούδι, κρυμμένο μες στους ίσκιους, αναπάντεχα ταπεινό, χωρίς να επιζητεί το θαυμασμό, δεν ξέρει καν την ομορφιά του. Μάλλον γιατί δεν προφταίνει να κοιταχτεί, να στοχαστεί τη ζωή: άνθος μιας στιγμής κι έσβησε. Λεπτεπίλεπτο, αψεγάδιαστο, μονάχο, πλήρες.
Γι' αυτό το λένε και ρολογιά; Έχει και δείκτες ρολογιού στο κέντρο. Μετράει σε λεπτά και δευτερόλεπτα τη ζωή, πριν γίνει θάνατος; Αφήνει πίσω έναν πορτοκαλί καρπό σαρκώδη για νεκρικό στολίδι, πιο ικανό και θαρραλέο να ξεφεύγει από τον ίσκιο.
Μη μου μιλάς για θάνατο, μη μου μιλάς. Χάιδεψέ με στης ρολογιάς το χνούδι. Πνίξε με στης ρολογιάς τη σπείρα. Απόσβεσέ με, αγάπα με, στου λεπτοδείκτη το χτύπο. Μη μου μιλάς για θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου