Δεδομένο: Η ύφεση θα μας κυβερνά για πολλά - πολλά χρόνια. Αρκεί να θυμηθούμε την παρουσία του ΔΟΕ στην Ελλάδα (από το 1897 έως το 1978) για να καταλάβουμε τις μακροχρόνιες συνέπειες που θα έχει στις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας το μνημόνιο.
Αλλά δεν έχω πρόθεση να ελεεινολογήσω. Η χώρα είναι αυτή που είναι, λεηλατημένη από τους ίδιους της τους κατοίκους, διαλυμένη από τους εκπροσώπους των πολιτών της, που λυμαίνονται τους θεσμούς, με την ανοχή των ψηφοφόρων, από τη μεταπολίτευση και δώθε. Η χώρα ζει μια παρακμή πολιτειακή και πολιτική χρόνια τώρα, παρακμή κοινωνική και ηθική, με κορυφαία στιγμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες (βλέπε: ντόπες, μίζες, χρηματιστήρια).
Ζητούμενο: ποια ανάπτυξη μπορούμε να ευαγγελιζόμαστε σήμερα;
Σίγουρα όχι αυτή των δεικτών. Μπορούμε να επιζητήσουμε μόνο αδιόρατες μετατοπίσεις μέσα μας, σαν άτομα και σαν κοινωνικές ομάδες, ώστε να παραταχθούμε συστρατευμένοι, απέναντι στην απόγνωση που ξεσπά, εντός και γύρω. Αυτές οι αδιόρατες μετατοπίσεις, που δεν τις πιάνουν οι δείκτες και οι στατιστικές, είναι ο θεραπευτικός επαναπροσδιορισμός των αξιών, ατομικά, ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά. Θεωρώ ότι για τον εκμαυλισμένο, λοβοτομημένο Έλληνα της τελευταίας τριακονταετίας η παρούσα κρίση αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση προς αυτή την κατεύθυνση, έστω υπό το κράτος της Ανάγκης.
Ζούμε ένα τέλος εποχής. Και γι' αυτό θα δουν πολύ θάνατο τα μάτια μας. Κάθε τέλος έχει αποδόμηση, και σήψη. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα σκουλήκια. Κι ευγνώμονες που επιτέλους άρχισαν το δημιουργικό τους έργο.
Ανάπτυξη μέσα σ' αυτό το τοπίο λογαριάζω μια δημιουργική πρόκληση για Θεραπεία των αποστημάτων της ελλαδικής ύβρεως. Μια ανιδιοτελή ματιά προς το μέλλον της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Σπορά μιας ελπίδας. Καλλιέργεια του ψυχικού βιότοπου. Συνείδηση και συλλογικότητα.
Το δέντρο που έχει μέσα του ο σπόρος πιθανόν εμείς δεν θα το δούμε.
Μα αν δεν πιστέψουμε ότι υπάρχει, πώς θα το καλλιεργήσουμε;
2 σχόλια:
Το πρόβλημα είναι ότι μια κοινωνία που δεν αξιοποιεί ούτε και υπόσχεται τίποτα παρά μόνο χρέη στους νέους της δεν δημιουργεί αισθήματα ανιδιοτέλειας στους πολίτες της. Διοτί για να μπορεί να είναι κάποιος ανιδιοτελής πρέπει να έχει για να δώσει και δεν μιλάω μόνο σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο. Η δική μου υπερπροσπάθεια λοιπόν να δώσω κάτι που δεν έχω για να γεννηθεί κάτι που ποτέ μου δεν θα δώ...συγχωρέστε με αλλά μάλλον με κάνει θύμα. Διότι ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι τα μελλοντικά μου κεκτημένα που με έλπίδα δημιούργησα θα τα εκτιμήσουν οι επόμενες γεννιές
Όταν ζεις την ολοσχερή κατεδάφιση ενός κόσμου και μιας εποχής, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι ζούμε όλοι, αθώοι και φταίχτες, λαμόγια και έντιμοι, συναντάς την ανάγκη ενός αυτοπροσδιορισμού μέσα στο χάος. Τα λαμόγια, μην έχετε αμφιβολία, η Ιστορία θα τα καταβροχθίσε, κι ας μην τα δικάσει κανένα δικαστήριο. Αυτό, ξέρω, δεν παρηγορεί κανέναν, ούτε κι εμένα που το γράφω, απλώς λέω ότι η Ιστορία εκδικείται τους φταίχτες, τους ιδιοτελείς και τους πρωτόγονους. Για μένα η μεγαλύτερη επίτευξη ανθρωπιάς που μπορούμε να παράσχουμε στο μέλλον είναι να ορθωθούμε με συντεταγμένη την ύπαρξη απέναντι στο χάος. Αυτή είναι η ελευθερία μας. Κι από κει μπορούν να γεννηθουν πολλά θετικά, πολιτισμένα έργα. Το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανόρθωσής μας δυστυχώς δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να το προεξοφλήσω. Ούε πότε, ούτε πώς θα γίνει μπορώ να πω. Δεν είμαι μάντης. Ξέρω όμως ότι σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι, ως ενσυνείδητες ατομικές οντότητες, αλλά και ως συνειδητές συλλογικές ομάδες - λαοί και έθνη, κι όχι όχλος και μάζες - δρουν ηρωικά, γνησίως ανθρώπινα, υπερασπιζόμενοι το δίκαιο, την αλήθεια τους, την ελευθερία τους, χωρίς να προσδοκούν αποτελέσματα. Βρισκόμαστε, νομίζω, σε μια καμπή, όπου η υπεράσπιση της ανθρώπινης υπόστασής μας είναι αυτοσκοπός.
Δημοσίευση σχολίου