17.2.12

Καβάφης - Σαίξπηρ: μια συνάντηση

W. SHAKESPEARE
ΣΟΝΕΤΟ 54

Ω, πόσον ωραιότερο τ’ Ωραίο θα φανεί
με το έξοχο στολίδι που η αλήθεια δίνει!
Το ρόδο ωραίο φαντάζει, μα πιο ωραίο πολύ
το νιώθουμε απ’ το μύρο που η καρδιά του χύνει.

Τ’ αγριόροδα έχουνε και χρώμα κι ευωδιά
και με κομψή αγκαθένια χάρη όχι πιο λίγη
από τα ρόδα παίζουνε όταν η αναπνιά
του θέρου τα ματοφυλλάκια τους ανοίγει.

Αλλ’ όμως θέαμα μόνο είν’ όλη τους η αξία,
κι αγύρευτα, άχρηστα, μαραίνονται, πεθαίνουν
έρημα, αλλά τα ήμερά ΄χουν άλλη ουσία
και μύρα γλυκά απ’ τη γλυκιά θανή τους βγαίνουν.

Κι εσύ, νιότη όμορφη, όταν θα ΄σαι μαραμένη
θα ζει στο στίχο μου η ουσία σου στραγγισμένη.


KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
ΕΚΟΜΙΣΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΝ

 Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ’ αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην— κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες. Ας αφεθώ σ’ αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει Μορφήν της Καλλονής·
σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα,
συνδυάζουσα εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες μέρες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...