Καβάφης - Σαίξπηρ: μια συνάντηση

W. SHAKESPEARE

ΣΟΝΕΤΟ 54

Ω, πόσον ωραιότερο τ’ Ωραίο θα φανεί

με το έξοχο στολίδι που η αλήθεια δίνει!

Το ρόδο ωραίο φαντάζει, μα πιο ωραίο πολύ

το νιώθουμε απ’ το μύρο που η καρδιά του χύνει.

Τ’ αγριόροδα έχουνε και χρώμα κι ευωδιά

και με κομψή αγκαθένια χάρη όχι πιο λίγη

από τα ρόδα παίζουνε όταν η αναπνιά

του θέρου τα ματοφυλλάκια τους ανοίγει.

Αλλ’ όμως θέαμα μόνο είν’ όλη τους η αξία,

κι αγύρευτα, άχρηστα, μαραίνονται, πεθαίνουν

έρημα, αλλά τα ήμερά ΄χουν άλλη ουσία

και μύρα γλυκά απ’ τη γλυκιά θανή τους βγαίνουν.

Κι εσύ, νιότη όμορφη, όταν θα ΄σαι μαραμένη

θα ζει στο στίχο μου η ουσία σου στραγγισμένη.

KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

ΕΚΟΜΙΣΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΝ

 Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ’ αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην— κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες. Ας αφεθώ σ’ αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει Μορφήν της Καλλονής·
σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα,
συνδυάζουσα εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες μέρες.