"Έλληνες, αλήθεια ή φαντασίωση;", της Κατερίνας Πετράκου

Όσο δυναμώνουν οι ευρωπαϊκές φωνές τόσο δυναμώνουν και οι ελληνικές φωνές. Γενικά είμαι πολύ δύσπιστη απέναντι στις φωνές κάθε είδους.

Αισθάνομαι κι εγώ ταπεινωμένη σαν ελληνίδα. Όμως δυσπιστώ απέναντι στην αλήθεια αυτού του αισθήματος. Σκέφτομαι: είμαστε πιο ταπεινωμένοι από τους άλλους λαούς της Ευρώπης; Είμαστε πιο λεβέντες από τους Ιρλανδούς οι οποίοι υπέστησαν τα ίδια με μας στο επίπεδο της επίθεσης που τους έγινε, όμως δεν ζάλισαν τον κόσμο με κραυγές για το πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε ένα μεγαλειώδες έθνος σαν το δικό τους, αλλά προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν στην πράξη;

Είμαστε ο μόνος λαός που έχει να επιδείξει αγώνες για την επιβίωση και την ανεξαρτησία του; Ας πούμε οι Βιετναμέζοι, οι Ινδοί, οι λαοί της Αφρικής και πολλοί άλλοι λαοί δεν έκαναν επί αιώνες ακριβώς το ίδιο μ’ εμάς;

Ή μήπως νομίζουμε πως είμαστε ανώτεροι απ’ όλους τους λαούς επειδή είχαμε μεγαλειώδεις αρχαίους προγόνους των οποίων τα έργα όμως – αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς – ελάχιστοι από μας γνωρίζουν ή έχουν ενδιαφερθεί να γνωρίσουν στη διάρκεια όλων των πολλών χρόνων που μια άλλη διεθνής συγκυρία μας οδήγησε στο να αποκτήσουμε κράτος και να συγκροτηθούμε ως έθνος;

Γιατί πράγματι θα σταθεροποιούσε πολύ την ελληνική μου υπερηφάνεια αν σαν λαός είχαμε αντιδράσει τα τελευταία 37 χρόνια, από την μεταπολίτευση και μετά εννοώ, σε όλα τα στάδια της επιχρυσωμένης επίθεσης που καθημερινά μας γινόταν σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, επίθεσης που μεθοδικά προετοίμαζε το σημερινό αίσχος, το οποίο μας ξύπνησε ξαφνικά, όμως πολλούς μοιάζει να τους ξύπνησε απλώς μέσα σε ένα άλλο όνειρο ή εφιάλτη και όχι μέσα στην πραγματικότητα.

Αντιδράσαμε ποτέ απέναντι στην διάλυση της Παιδείας; Όχι, διότι βόλευε η φυγοπονία τα παιδιά την ίδια στιγμή που οι εκπαιδευτικοί επικεντρώνονταν στην συνδικαλιστικοποίηση ενός πολύ κρίσιμου λειτουργήματος το οποίο θα έπρεπε να ασκούν και την μετατροπή του σε απλό επάγγελμα.

Αντιδράσαμε ποτέ απέναντι στην επίθεση που δέχτηκε η γλώσσα μας; Όχι διότι οι περισσότεροι πρώτον έτσι κι αλλιώς δεν την γνώριζαν και δεύτερον τα αγγλικά και το τέρας γκρήκλις ήταν πιο λειτουργικά στο διαδίκτυο.

Αντιδράσαμε ποτέ απέναντι στον δικομματισμό και τις πελατειακές σχέσεις; Όχι διότι βόλευε στο να τακτοποιηθούμε.

Αντιδράσαμε ποτέ με την περίφημη ψήφο μας που τώρα έχουμε αναγάγει σε πανάκεια; Όχι απλώς συνεχίσαμε να εναλλάσσουμε τα βουτυρόπαιδα των οικογενειών που μας καταδυναστεύουν επί χρόνια στην εξουσία, κουνώντας σημαίες κι επενδύοντας ελπίδες πάνω τους, εθελοτυφλώντας επί ύποπτα μακρό χρονικό διάστημα.

Αντιδράσαμε ποτέ στον καταναλωτισμό, το φαίνεσθε, τη μόδα, το δήθεν, την ξιπασιά, τις πιστωτικές κάρτες, τα δάνεια, την υπερχρέωση, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την αντικατάστασή του από μια νευρωτική άπληστη κοινωνία που επιθυμούσε να είναι μοδάτη, να έχει τα πάντα, να τα έχει τώρα, εύκολα και γρήγορα με οιοδήποτε κόστος; Όχι δεν αντιδράσαμε και μάλιστα όσοι δεν ακολούθησαν διαγράφτηκαν, περιγελάστηκαν και περιθωριοποιήθηκαν.

Ο κατάλογος των προκλήσεων που βρέθηκαν μπροστά μας είναι μακρύς. Όμως ο τρόπος αντίδρασής μας μονολεκτικός: σύμπλευση με το ρεύμα. Το όποιο ρεύμα, σύμπλευση, σύμπλευση, σύμπλευση.

Γιατί λοιπόν τώρα μας έπιασε όψιμη πατριδολατρεία, ελληνολατρεία κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο;

Γιατί δεν αισθανόμασταν ταπεινωμένοι τότε, επειδή μας πήρε το ρεύμα επί 37 χρόνια ενώ είμασταν  καλά και το θυμηθήκαμε τώρα που δεν είμαστε πια καλά; Μήπως ακριβώς γι’αυτό; Μήπως αισθανόμαστε ταπεινωμένοι γιατί πρέπει να δούμε για πρώτη φορά τους εαυτούς μας κατάματα; Μήπως γιατί πιαστήκαμε να κλέβουμε το γλυκό της γιαγιάς μας;

Ναι, η ντροπή είναι καλό συναίσθημα. Ας ντραπούμε λοιπόν όλοι. Το χρωστάμε και στους προγόνους μας αν θέλετε. Εξάλλου έχουμε 37 ολόκληρα χρόνια να ντραπούμε λίγο. Η ντροπή σου δίνει ευκαιρία να αλλάξεις τα κακώς κείμενα. Η αδιαντροπιά αντίθετα σε κάνει να καταστρέφεις τα πάντα, αλλά πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό σου.

Ναι, η ταπείνωση είναι καλό συναίσθημα. Ας νιώσουμε λοιπόν όλοι ταπεινωμένοι. Σαν ταπεινωμένοι έχουμε μια ευκαιρία να σταθούμε στο ίδιο ταπεινό επίπεδο με τους άλλους ανθρώπους κι επιτέλους να αντιληφθούμε την ύπαρξή τους. Η ταπείνωση ενώνει τους ανθρώπους και τους βοηθάει να συνειδητοποιήσουν πως είναι ίδιοι, είναι κοντά κι έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον.

Ποιος ξέρει; Μπορεί ίσως ως ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι να φτάσουμε να καταλάβουμε ως και την αξία της αγάπης ακόμα.

Ελπίζω.

Κατερίνα Πετράκου