Διονύσιος Σολωμός
Carmen Seculare
3.
Δὲν εἶναι χόρτο ταπεινό, χαμόδεντρο δὲν εἶναι·
Βρύσες ἁπλώνει τὰ κλαδιὰ τὸ δέντρο στὸν ἀέρα·
Μὴν καρτερῆς ἐδῶ πουλί, καὶ μὴ προσμένης χλόη·
Γιατί τὰ φύλλ’ ἂν εἶν’ πολλά, σὲ κάθε φύλλο πνεῦμα.
Τὸ ψηλὸ δέντρ’ ὁλόκληρο κι’ ἠχολογᾶ κι’ ἀστράφτει
M’ ὅλους τῆς τέχνης τοὺς ἠχούς, μὲ τ’ οὐρανοῦ τὰ φῶτα.
Σαστίζ’ ἡ γῆ κι’ ἡ θάλασσα κι’ ὁ οὐρανὸς τὸ τέρας,
Τὸ μέγα πολυκάντηλο μὲς στὸ ναὸ τῆς φύσης,
Κι’ ἁρμόζουν διάφορο τὸ φῶς χίλιες χιλιάδες ἄστρα,
Χίλιες χιλιάδες ἄσματα μιλοῦν καὶ κάνουν ἕνα.
Στὸ δένδρο κάτου δέησην ἒκαμ’ ἡ βοσκοπούλα·
T’ ἄστρα γοργὰ τὴ δέχτηκαν καθὼς ἡ γῆ τὸν ἥλιο.
Τὰ Σεραφεὶμ ἐγνώρισαν τὸ βάθος τῆς ἀγάπης,
Κι’ ὁλόκληρ’ ἡ Παράδεισο διπλὴ Παράδεισο ’ναι.
Ποιὸς εἶχε πεῖ ποὺ σούμελλε, πέτρα, νὰ βγάλης ρόδο;
...................................
για περισσότερα: σπουδαστήριο νέου ελληνισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου