Γιώργος Σεφέρης: O ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ

Σε συζητήσεις με φίλους για την εθνική και κοινωνική κατάντια, συνεχώς επανέρχεται το αίτημα της τιμωρίας αυτών που έκλεψαν, που συγκάλυψαν, που εγκλημάτισαν, που χρηματίστηκαν, που χρημάτισαν, αυτών που καταχράστηκαν εξουσία και λαϊκή εντολή,  των "γνωστών αγνώστων" της πολιτικής ζωής.

Παραγραφή στο δίκαιο υπάρχει. 

Όχι όμως και στην Ιστορία. 

Κανέναν μας δεν τον παρηγορεί αυτό, αλλά παραμένει η μοναδική αλήθεια. 

Η Ιστορία είναι  Νέμεση. 

Μέσα στο σώμα της η Ύβρη ποτέ δεν μένει απλήρωτη.

Βαθύς μελετητής αυτού του Νόμου ο Σεφέρης προειδοποιεί: 

Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ

…Nicosia e Famagosta per la lor bestia si lamenti e garra… PARADISO …ὡς γοιὸν ἠξεύρετε καὶ ὁ δαίμων τῆς πορνείας ὅλον τὸν κόσμον

πλημμελᾶ τὸν ἐκόμπωσε τὸν ρήγαν καὶ ἔππεσεν εἰς ἁμαρτίαν…

XPONIKO TOY MAXAIPA

O Τζουὰν Βισκούντης εἶχε γράψει τὴν ἀλήθεια.

Πῶς πλέρωσε μαυλίστρες ὁ κούντη Τερουχᾶς

πῶς βρέθηκαν ἀντάμα αὐτὸς κι ἡ ρήγαινα

πῶς ἄρχισε τὸ πράμα, πῶς ξετελείωσε,

ὅλα της Λευκωσίας τὰ κοπέλια

τὸ διαλαλοῦσαν στὰ στενὰ καὶ στὶς πλατεῖες.

Πὼς ἦταν ἡ γραφὴ σωστὴ ποὺ ἔστειλε στὴ Φραγκιὰ στὸ ρήγα

τὸ ξέραν οἱ συβουλατόροι.

Ὅμως τώρα

συνάχτηκαν καὶ συντυχαῖναν γιὰ νὰ συβουλέψουν

τὴν Κορόνα τῆς Κύπρου καὶ τῶν Ἱεροσολύμων·

τώρα ἦταν διαταμένοι γιὰ νὰ κρίνουν

τὴ ρήγαινα Λινόρα ποὺ κρατοῦσε

ἀπ' τὴ μεγάλη τὴ γενιὰ τῶν Καταλάνων·

κι εἶναι ἀνελεήμονες οἱ Καταλάνοι

κι ἂν τύχαινε κι ὁ ρήγας ἐκδικιοῦνταν

τίποτε δὲ θὰ τὸ 'χαν ν' ἁρματώσουν καὶ νὰ 'ρθοῦνε

καὶ νὰ τοὺς ξολοθρέψουν αὐτοὺς καὶ τὸ βίο τους.

Εἶχαν εὐθύνες, τρομερὲς εὐθύνες·

ἀπὸ τὴ γνώμη τοὺς κρέμουνταν τὸ ρηγάτο.

Πὼς ὁ Βισκούντης ἦταν τίμιος καὶ πιστὸς

βέβαια τὸ ξέραν· ὅμως βιάστηκε,

φέρθηκε ἀστόχαστα ἄμοιαστα ἄτσαλα.

Ἦταν ἁψὺς ὁ ρήγας, πῶς δὲν τὸ λογαρίασε;

καὶ μπρούμυτα στὸν πόθο τῆς Λινόρας.

Πάντα μαζί του στὰ ταξίδια τὸ πουκάμισό της

καὶ τὸ 'παιρνε στὴν ἀγκαλιά του σὰν κοιμοῦνταν·

καὶ πῆγε νὰ τοῦ γράψει ὁ ἀθεόφοβος

πὼς βρῆκαν μὲ τὴν ἄρνα του τὸ κριάρι·

γράφουνται τέτοια λόγια σ' ἕναν ἄρχοντα;

Ἦταν μωρός. Τουλάχιστο ἂς θυμοῦνταν

πὼς ἔσφαλε κι ὁ ρήγας· ἔκανε τὸ λιγωμένο

μὰ εἶχε στὸ πισωπόρτι καὶ δύο καῦχες.

Ἀναστατώθη τὸ νησὶ σὰν ἡ Λινόρα

πρόσταξε καὶ τῆς ἔφεραν τὴ μία, τὴ γκαστρωμένη

κι ἄλεθαν μὲ τὸ χερομύλι πάνω στὴν κοιλιά της

πινάκι τὸ πινάκι τὸ σιτάρι.

Καὶ τὸ χειρότερο - δὲν τὸ χωράει ὁ νοῦς -

ἀφοῦ τὸ ξέρει ὁ κόσμος ὅλος πὼς ὁ ρήγας

γεννήθηκε στὸ ζώδιο τοῦ Αἰγόκερω,

πῆρε στὰ χέρια του ὁ ταλαίπωρος καλάμι

τὴ νύχτα ποὺ ἦταν στὸν Αἰγόκερω ἡ σελήνη

νὰ γράψει τί; γιὰ κέρατα καὶ κριάρια!

Ὁ φρόνιμος τὴ μοίρα δὲν τηνε ξαγριεύει.

Ὄχι· δὲν εἴμαστε ταγμένοι γιὰ νὰ ποῦμε

ποῦ εἶναι τὸ δίκιο. Τὸ δικό μας χρέος

εἶναι νὰ βροῦμε τὸ μικρότερο κακό.

Κάλλιο ἕνας νὰ πεθάνει ἀπὸ τὸ ριζικό του

παρὰ σὲ κίντυνο νὰ μποῦμε ἐμεῖς καὶ τὸ ρηγάτο.

Ἔτσι συβουλευόντουσαν ὅλη τὴ μέρα

καὶ κατὰ τὸ βασίλεμα πῆγαν στὸ ρήγα

προσκύνησαν καὶ τοῦ εἶπαν πὼς ὁ Τζουὰν Βισκούντης

εἶναι ἕνας διαστρεμμένος ψεματάρης.

Κι ὁ Τζουὰν Βισκούντης πέθανε ἀπ' τὴν πείνα σὲ μία γούφα.

Μὰ στὴν ψυχὴ τοῦ ρήγα ὁ σπόρος τῆς ντροπῆς του

ἅπλωνε τὰ πλοκάμια του καὶ τὸν ἐκίνα

τὸ 'παθε νὰ τὸ πράξει καὶ στοὺς ἄλλους.

Κερὰ δὲν ἔμεινε ποὺ νὰ μὴ βουληθεῖ νὰ τὴν πορνέψει·

τὶς ντροπίασε ὅλες. Φόβος κι ἔχτρα ζευγαρῶναν

καὶ γέμιζαν τὴ χώρα φόβο κι ἔχτρα.

Ἔτσι, μὲ τὸ "μικρότερο κακό", βάδιζε ἡ μοίρα

ὡς τὴν αὐγὴ τ' Ἅγι' Ἀντωνιοῦ, μέρα Τετάρτη

ποὺ ἦρθαν οἱ καβαλάρηδες καὶ τὸν ἐσύραν

ἀπὸ τῆς καύχας του τὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν ἐσφάξαν.

"Καὶ τάπισα παρὰ οὕλους ὁ τουρκοπουλιέρης

ἧβρεν τὸν τυλιμένον τὸ αἷμαν" λέει ὁ χρονογράφος

"κι ἔβγαλεν τὴν μαχαίραν του καὶ κόβγει

τὰ λυμπά του μὲ τὸν αὐλὸν καὶ τοῦ εἶπε:

Γιὰ τοῦτα ἔδωκες θάνατον!".

Αὐτὸ τὸ τέλος

ὅρισε γιὰ τὸ ρήγα Πιὲρ ὁ δαίμων τῆς πορνείας.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1976)

για περισσότερα: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού