Γιάννης Βαρβέρης, Πιάνο βυθοῦ

Αὐτές οἱ νότες
ποὺ σᾶς στέλνω μὲ τὴν ἄνωση
δὲν ἔχουν πιὰ κανένα μουσικό ἐνδιαφέρον.
Ἀπ’ τὸν καιρό τοῦ ναυαγίου
ποὺ ἀργά μᾶς σώριασε τοὺς δυό
ὡς κάτω στὸν βυθό
σὰν βάρος ἔκπληκτο
τὸ πιάνο τοῦ ὁλόφωτου ὑπερωκεανίου κι ἐγώ

ἔχουμε γίνει μᾶλλον μιὰ διακόσμηση πυθμένος
μιὰ ὑπόκωφη ἐπίπλωση βυθοῦ
ἕνα λουλούδι ἐξωτικό

ἢ ἕνα τεράστιο ὄστρακο
φωλιά ἱπποκάμπων
διάδρομος ψαριῶν ποὺ ὅλο ἀποροῦν
μπρὸς στἀν ασπρόμαυρη αὐτή μνήμη
τοῦ παπιγιόν τῶν πλήκτρων τοῦ κολάρου.
Κι ἂν σὲ καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στὴν ἥρεμη ἐπιφάνεια
τρεῖς πέντε δέκα φυσαλίδες
σὰν ντὸ καὶ σὸλ καὶ μί  

μὴ φανταστεῖτε μουσική
εἶναι λίγη σκουριά ποὺ ὅταν θυμᾶται
πιέζει κι ἀνεβαίνει.

Γι’ αυτό νὰ μὴν ἀνησυχείτε.
τὸ πιάνο μου κι ἐγώ
εἴμαστ’ ἐδῶ πολύ καλά
ἐκπνέοντας ἴσως πότε πότε νότες ἄσχετες
ἀλλά μὲς στὴν ἀσφάλεια πλήρους ναυαγίου
καὶ ἰδίως
μακριά ἐπιτέλους
ἀπό κάθε προοπτική πνιγμοῦ.

από τη συλλογή Πιάνο βυθού (1991)