Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ: Αποκηρυγμένα

ΩΡΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ Οι ευτυχείς την φύσιν βεβηλούσι. Της λύπης είναι τέμενος η γη. Aγνώστου πόνου δάκρυ στάζει η αυγή· αι ορφαναί εσπέραι αι χλωμαί πενθούσι· και ψάλλει θλιβερά η εκλεκτή ψυχή. Aκούω στεναγμούς εν τοις ζεφύροις. Βλέπω παράπονον επί των ίων. Aισθάνομαι του ρόδου αλγεινόν τον βίον· μυστηριώδους λύπης τους λειμώνας πλήρεις· κ’ εντός του δάσους του πυκνού λυγμός ηχεί. Τους ευτυχείς οι άνθρωποι τιμώσι. Και τους υμνούσι ψευδοποιηταί. Aι πύλαι, πλην, της φύσεως είναι κλεισταί εις όσους αδιάφοροι, σκληροί γελώσι, γελώσι ξένοι εν πατρίδι δυστυχεί.

(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983) Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ    εγράφη έπειτα από ανάγνωσιν περιγραφής της ζωγραφιάς «Ο Οιδίπους και η Σφιγξ» του Γουστάβου Μορώ. Επάνω του η Σφιγξ είναι πεσμένη με δόντια και με νύχια τεντωμένα και μ’ όλην της ζωής την αγριάδα. Ο Οιδίπους έπεσε στην πρώτη ορμή της, τον τρόμαξεν η πρώτη εμφάνισή της — τέτοια μορφή και τέτοιαν ομιλία δεν είχε φαντασθή ποτέ έως τότε. Μα μ’ όλο που ακκουμπά τα δυο του πόδια το τέρας στου Οιδίποδος το στήθος, συνήλθε εκείνος γρήγορα — και διόλου τώρα δεν την φοβάται πια, γιατί έχει την λύσιν έτοιμη και θα νικήση. Κι’ όμως δεν χαίρεται γι’ αυτήν την νίκη. Το βλέμμα του μελαγχολία γεμάτο την Σφίγγα δεν κυττάζει, βλέπει πέρα τον δρόμο τον στενό που πάει στας Θήβας, και που στον Κολωνό θ’ αποτελειώση. Και καθαρά προαισθάνεται η ψυχή του που η Σφιγξ εκεί θα τον μιλήση πάλι με δυσκολώτερα και πιο μεγάλα αινίγματα που απάντησι δεν έχουν.  (Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)