Σκόρπιες Σκέψεις Β': ένα περιστέρι στο νησάκι μου!

Ένα μήνυμα με τον τίτλο «Σκόρπιες Σκέψεις Β’»  μου έστειλε από την απομακρυσμένη νησίδα της η φίλη Κ. Π.  Το έφερε στο νησάκι μου το εκπαιδευμένο ταχυδρομικό της περιστέρι. 
Nα το, αν δε με πιστεύετε.

Άλλος δια του αέρος, άλλος δια των υδάτων, με τη σύμπραξη όλων των ελπιδοφόρων όντων, ας γεφυρωθούμε… Βοήθεια υπάρχει και συνεχώς δίνεται. 

Ιδού οι «Σκόρπιες Σκέψεις Β’» της φίλης Κ. Π. 

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Β΄

Δεν παράγουμε το φαγητό μας

Δεν παράγουμε τα ρούχα μας

Δεν παράγουμε τα φάρμακά μας

Αν κοπεί το ηλεκτρικό δεν μπορούμε:

Να μαγειρέψουμε

Να ζεσταθούμε

Να δροσιστούμε

Να δούμε στο σκοτάδι μέσα ή έξω από τα σπίτια μας

Να ανέβουμε σε ψηλούς ορόφους ή να ανεβάσουμε ψώνια ή αντικείμενα

Να απασχοληθούμε με την τηλεόραση ή τους υπολογιστές

Αν κοπεί το νερό δεν μπορούμε:

Να πιούμε

Να πλυθούμε

Να μαγειρέψουμε

Να πάμε στην τουαλέτα

Είμαστε ολοκληρωτικά εξαρτημένοι και η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή. Ο πολιτισμός μπορεί να μετατραπεί σε βαρβαρότητα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Αρκεί κάποιος να κλείσει την παροχή του ηλεκτρικού και του νερού στον ψευδαισθητικό μας κόσμο.

Για την παραμικρή μας κίνηση χρειαζόμαστε χρήματα.

Αυτό δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα ωραίο όνειρο από μια άποψη. Όλη η ανθρωπότητα ενωμένη, το ονειρεύτηκαν από τον Μεγαλέξανδρο μέχρι και οι κομμουνιστές κάποτε. Όμως κοιμόμαστε τόσο πολύ ακόμα ώστε να μην μπορούμε να δούμε ότι, πολύ λογικά, αυτή προωθείται και συμβαίνει μέσα στα πλαίσια ενός πολύ συγκεκριμένου οικονομικού και πολιτικού συστήματος, παγκόσμιου μάλιστα; Οπότε φυσικά και σημαίνει όλος ο πλούτος και η εξουσία ενωμένη μάλλον, παρά η ανθρωπότητα έτσι όπως αφελώς εμείς την έχουμε στο νεφέλωμα του μυαλού μας.

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τα τελευταία χρόνια είναι μέρος αυτής της εξέλιξης. Μας έχουν «εξημερώσει» τόσο που πια, όλοι εμείς τα εκατομμύρια επί του πλανήτου, συμπεριφερόμαστε και αισθανόμαστε όπως το προδομένο κατοικίδιο: το πήρες μικρό, το έμαθες να τρώει κουνέλι κονσέρβα με καρότα, να κοιμάται στον καναπέ ανάσκελα και να αφοδεύει σε ειδική άμμο χωρίς μυρωδιές και κάποια στιγμή το πήρες με το αυτοκίνητο και το άφησες σε ένα δάσος μόνο του. Κι αυτό, εξαπατημένο, πεινασμένο και έντρομο ψάχνει ακόμα να βρει κάποιον νέο αφέντη ο οποίος θα του παρέχει πάλι αυτά που ήξερε ως αυτονόητα, εξαθλιωμένο σωματικά και ψυχολογικά και ανίκανο να ζήσει στο φυσικό του περιβάλλον και να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες του.

Ποια είναι η αναλογία; Μα το να θεωρούμε τις «ανέσεις» αυτονόητες ακόμα και όταν μας εκφυλίζουν ως είδος.

Τώρα είμαστε όλοι πολύ λυπημένοι. Κάθε μέρα παίρνω πολλά μαίηλ από λυπημένους φίλους. Όλοι πενθούν αλλά τι ακριβώς; Άλλος τις κοινωνικές παροχές που χάθηκαν, άλλος τις αξίες που χάθηκαν, άλλος την εθνική αξιοπρέπεια που χάθηκε. Αν το σκεφτούμε καλά μήπως θα δούμε πως το μόνο που πραγματικά χάθηκε είναι η ψευδαίσθηση μιας ιδιαίτερα συζητήσιμης ευμάρειας, που μάλιστα 2-3 χρόνια νωρίτερα, αν μας ρωτούσε κάποιος δεν το πιστεύαμε κιόλας ότι την έχουμε;

Αυτό που πιο πολύ με προβληματίζει είναι ότι οι όποιες αντιδράσεις υπάρχουν και το κλίμα αντίστασης που διαμορφώνεται είναι στο να διεκδικηθεί ξανά αυτό που μας αφαιρούν. Θέλουμε πίσω τις ανέσεις μας, θέλουμε την εξημέρωση, θέλουμε καλό αφέντη κι όχι κακό αφέντη. Όμως μάλλον η λύση βρίσκεται στην αποποίηση αυτής της εξημέρωσης που μας έφερε ως εδώ και πάντα θα μας φέρνει στο ίδιο σημείο. Η λύση βρίσκεται στην αυτονόμηση μάλλον. Όχι πως δεν θα υπάρχει πάντα αφέντης. Όμως θα έχουμε προσαρμοστεί στη ζωή στο δάσος, θα μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα βασικά αναγκαία και θα έχουμε διασώσει κάποιο μέλλον για τους νεώτερους.

Λέω να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής στα εγκαταλελειμμένα μας χωράφια και στα «εξοχικά» του χωριού. Ο άνθρωπος μακριά από τη γη είναι μια αφύσικη και άψυχη μαριονέτα στα χέρια του αφέντη που τον ταΐζει όταν αυτός θέλει, όσο αυτός θέλει και ό,τι αυτός θέλει.

Σημασία δεν έχει τι μας κάνουν οι άλλοι. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς.

K.Π.