O AΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΗΣ

Δεν θα επικαλεστώ την αυθεντία του ποιητή σήμερα. Ο αστερισμός της Γαλής υπάρχει και είναι θέμα χρόνου να τον ανακαλύψουν οι αστρονόμοι. Αυτός "ο Ραμαζάν" που "κοίταζε κατάματα το θάνατο" είχε σύγουρα μέσα στο βλέμμα του τη σπίθα των αστεριών που τον έπλασαν, όπως κι οι γάτες όλες που ξέρω, που γνώρισα και που ακόμα δεν έχω συναντήσει, κι αυτές την ίδια σπίθα έχουν,  τον φώσφορο της αλλόκοτης ομορφιάς. 

Το να είσαι γατόφιλος είναι μια παρεξηγημένη αρετή. Για όσους δεν αναγνωρίζουν τη μυστηριακή χάρη της γάτας, η γατοφιλία  ταυτίζεται με την υστερία κάποιου είδους εμμηνόπαυσης που πλήττει άνδρες και γυναίκες (κυρίως όμως γυναίκες, κακά τα ψέματα) κι έχει κάτι γραφικό και ελαφρώς αξιολύπητο. Θα υπεραμυνθώ της γατοφιλίας, χωρίς να στηλιτεύω, βεβαίως τη σκυλοφιλία (αν και γίνεται κάπως ενοχλητική, κυρίως όταν τα αφεντικά των πιστότερων φίλων του ανθρώπου χαλαρώνουν λίγο το λουρί για να κάνει ο σκύλος τους την ανάγκη του, μπροστά στην εξώθυρα ενός σπιτιού, ή στην πρασιά με τα δεντρολίβανα, ή καταμεσίς στο πεζοδρόμιο, θεωρώντας αυτονόητο ότι τα ευγενή προοϊόντα της χώνευσης του αγαπημένου τους σκυλούκου πρέπει να μείνουν εκεί, σαν κουλουράκια αχνιστά, για να διατρανώνουν την καλή λειτουργία του  εντέρου του, μέχρι, φευ, να τα πατήσει ο πρώτος απρόσεκτος περαστικός). Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι ιμπεριαλισμός των κοπράνων!

Εν πρώτοις, μια και ξεκινήσαμε από αυτό το ακανθώδες θέμα, η γάτα δεν περιμένει να τη βγάλει ο κύρης της έξω, για να πάει τουαλέτα. Πηγαίνει΄μόνη της και τα καταφέρνει περίφημα, όντας απόλυτα καθαρή. Πλένεται επίσης μόνη της επιμελώς. Δε θέλω όμως να προβώ σε γατο-σκυλο-συγκρίσεις, άλλωστε και οι σκύλοι έχουν κι εκείνοι δικό τους αστερισμό. Η γατοφιλία όμως, για να το θέσω συνοπτικά, στηρίζεται, κατά τη γνώμη μου, σ'  αυτόν τον απέραντο θαυμασμό προς την  ομορφιά που ανεπιτήδευτα φέρει αυτό το ζώο, από τις πατούσες μέχρι το λύγισμα του αυτιού. Από το επιδέξιο νύχι, μέχρι το εκπληκτικό αυτό μοτεράκι στο λαιμό. Από την τρυφερή αυτοπροσφορά, μέχρι το σάλτο που πιάνει στον αέρα τον κακομοίρη τον κότσυφα.

Και μην ακούσω το μπανάλ επιχείρημα περί πίστης: οι άπιστες γάτες -  γυναίκες, και τα συναφή. Δεν είναι οι γάτες άπιστες κι οι σκύλοι πιστοί, ή το αντίθετο. Οι άνθρωποι είναι πάντα το πρόβλημα. Οι άνθρωποι απιστούν στην ομορφιά και στην καλωσύνη. Οι γάτες μπορεί με αυτοθυσία να ξεπαστρεύουν όλα τα φίδια  του Κάβο - Γάτα κι οι γενναίοι σκύλαροι να προστατεύουν έως θανάτου τον αφέντη τους, αλλά το φαρμάκι, αυτό το φαρμάκι "αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι" ποιος θα το ξεπαστρέψει για λογαριασμό του κάθε αφεντικού;