Η Πέμπτη των συναντήσεων

αφιερωμένο στον κύριο Γατοκλή

Κάτι ακόμα για τις σχέσεις  με τα ζώα, κι όχι μόνο.

Η άγρια Αλεπού δηλώνει στο Μικρό Πρίγκιπα, ότι θα  εξημερωθεί απ'  αυτόν, αν εκείνος έρχεται πάντα στον τόπο της συνάντησής τους, την ίδια μέρα - Πέμπτη,   αν θυμάμαι - και την ίδια ώρα, πιστός στη συμφωνία των συναντήσεών τους, χωρίς να χάσει ούτε ένα ραντεβού, γιατί έτσι μόνον θα τον εμπιστευθεί.

Αυτή την απλή δήλωση την βρίσκω εξόχως σοφή. Η εδραίωση της εμπιστοσύνης σε μία  σχέση κερδίζεται  μόνο μέσα στο ρυθμικό ξετύλιγμα του χρόνου, αυτός είναι ο χώρος της.

"Εγώ θα είμαι εδώ για σένα και συ θα είσαι εδώ για μένα, όχι για πάντα και για παντού,  αλλά μόνο για κάθε Πέμπτη ώρα εφτά που με συναντάς και θα σε συναντώ. Αν λείψεις μια Πέμπτη, το μπόλι  της εξημέρωσης δε θα πιάσει, γιατί δεν θα έχεις τηρήσει την υπόσχεση που έδωσες κι έτσι κι εγώ με ανακούφιση θα επιστρέψω στην αγριότητά μου, θα ξαναπετάξω τ'  άγρια βλαστάρια μου, γιατί κατά βάθος η εξημέρωση είναι ένας μπελάς που δεν τον θέλω. Αν όμως έρθεις και ξανάρθεις κι εξακολουθείς να έρχεσαι, και κάθε φορά συναντιόμαστε κιι ανανεώνουμε την υπόσχεση της συνάντησής μας, χωρίς να το διαλέξει το μυαλό μου, θα σε εμπιστευθώ με την καρδιά μου, αυτή την αλεπουδίσια. Και η εμπιστοσύνη μου θα σε κάνει μέρος του κόσμου μου και μένα μέρος του κόσμου σου. Και θα σ'  αγαπήσω. Θα σε πιστέψω. Θα σου αφοσιωθώ. Θα λαχταρώ να είμαι ο σύντροφός σου για κάθε Πέμπτη, ώρα εφτά, που θα βλεπόμαστε. Και μετά ίσως μου λείπεις και θέλω και κάποιες άλλες μέρες του χρόνου σου, κι ίσως να σου προσφέρω κι εγώ μερικές δικές μου μέρες του δικού μου χρόνου. Αυτό πια λέγεται συντροφικότητα".

Είναι η εμπιστοσύνη ένα μπόλι στο δεντράκι της αγριότητας. Ένα κεντρί που κάνει τη νερατζιά ναβελίνα. Στη σχέση των ζώων με τους ανθρώπους το βλέπουμε   αυτό, πώς το ζώο αφοσιώνεται αφοπλιστικά σ' αυτόν που το φροντίζει, πόσο ανάγκη έχει να κυριαρχηθεί από την ανανέωση της καθημερινής υπόσχεσης για αγάπη, πόσο ενεργά πιστεύει στον άνθρωπό του - δεν μου αρέσει η λέξη "ιδιοκτήτης" ούτε "αφεντικό" - και πώς αυτοπροσφέρεται, χωρις όρους. Από πίστη.

Ονειρεύομαι τέτοιες σχέσεις  ανθρώπινες,  χωρίς αφεντικά, πάνω χέρι - κάτω χέρι, εξουσιαστικότητα, μεθοδεύσεις και στρατηγικές. Η μόνη επιτρεπτή ρουτίνα νά είναι η συνάντηση των προσώπων. Και να υπάρχει πολλή χαρά, παρ' όλα τα συνακόλουθα, την πολλή λύπη. Το αγαπημένο χωματάκι να πίνει τα δάκρυα των χωρισμών και μας τους ίδιους να μας δονεί η απώλεια, όπως δόνησε το κορμί του Μικρού Πρίγκιπα, την ώρα που σωριαζόταν  στη γη, για να επιστρέψει πίσω στον πλανήτη του, στο προδομένο του τριαντάφυλλο.

Με συντριβή, θέλω να πω. Και με ανάσταση. Μαζί συναντώνται  αυτά.

Στη γλύκα της ναβελίνας.

Καλή μας Πέμπτη!
jiagogina