Ιδού ένα απόσπασμα για σήμερα.
Το ζει η Αθήνα - κι όλη η Ελλάδα - αυτό το βάρος των πεισματωμένων σπιτιών πάνω στην προσωπική και συλλογική μνήμη.
... δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα·
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμα πεισματώνουν
μ' εκείνους που έμειναν μ' εκείνους πού έφυγαν
μ' άλλους που θα γυρίζαν αν μπορούσαν
ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο....
Το ζει η Αθήνα - κι όλη η Ελλάδα - αυτό το βάρος των πεισματωμένων σπιτιών πάνω στην προσωπική και συλλογική μνήμη.
... δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα·
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμα πεισματώνουν
μ' εκείνους που έμειναν μ' εκείνους πού έφυγαν
μ' άλλους που θα γυρίζαν αν μπορούσαν
ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου