Μικρό καο Πεζό
Έχω πατρίδα μου το χάος, ένα χάος παράδοξο πούχει αρχές και δοξασίες. Σύνορα και όρια. Φως άπλετο, νησιά και βράχια.
Αφήνομαι. Βυθίζομαι αργά…Δεν ανησυχώ. Στην αγκαλιά της θάλασσας παραθερίζω. Βλέπω τα αντίθετα. Αυτό είναι όλο. Βλέπω ή μάλλον σαγηνεύομαι από όσα είναι αντίθετα, ξένα στον κόσμο μας… Στην όψη, στα φερσίματα, στο σκεπτικό… Φέρνω στη μνήμη εικόνες και σκηνές του ακραίου, επικίνδυνου παιχνιδιού αναμέτρησης με τη μοίρα. Ξαναζώ για δευτερόλεπτα την ένταση, τη συγκίνηση των στιγμών εκείνων που έγιναν ποιήματα. Αργότερα βούτηξα στα βαθιά, σε άλλες γραφές, μικρά πεζά, κάποια «συμβάντα» όπως τα ονομάζω και μια παιδική νουβέλα με ήρωες ζώα, οικόσιτα και άγρια.
Μέχρι χθες έγραφα για σένα, απευθυνόμενη σε σένα. Σήμερα θα γράψω για μένα απευθυνόμενη στον άγνωστο Χ.
Δεσμεύομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου