Ο Φυγάς κι η Σελήνη
στον Γ. Π.
"φυγάς θεόθεν και αλήτης"
Στον κάμπο έχω ξεμείνει τρίτη νύχτα κρυμμένος στην κουφάλα μιας ελιάς
Ασάλευτος ακόμα
στις παραισθήσεις δόκιμος
μέχρι να με συλλάβουν
Φονιά, πού ΄σαι, Φονιά
τους ακούω και ουρλιάζουν σα λύκοι
κι απόψε να κρυφτώ πού
Το χτεσινό ολόγιομο φεγγάρι ανάτειλε σκληρό
στα μελλούμενα μίλησε
με τη φωνή που ακούν τα όνειρα και ποτέ δεν μιλιέται
Άγρυπνο μ' άφησε
"Θα στο πουν κι αυτό
Μα δεν το νιώθεις ακόμα
Τα εγκλήματα διαρκούν μια ζωή
Άκου και σώπα τώρα
Είσαι στης στιγμής τον αχό
Στης μιας στιγμής μονάχης το σχήμα
Της φιλότητας παλικαράκι
Άκου και δες
Πώς λίγνεψε ο πόνος σου για να χωρέσει τέτοια αμάχη
Πώς πάσχισε να γίνει ένα χνούδι που δραπετεύει απ' τον αφαλό της κλειδωνιάς
Ένα χνούδι
Τίποτα άλλο
Αγάπα με πλάνεψέ με
Λευκή να γίνει η νύχτα απ' τα φιλιά μας
Μία σχισμή γεννάει τη στιγμή"
Εγώ μετά σβήστηκα απ' το χάρτη των ζωντανών
ή κοιμήθηκα κατάκοπος χαράματα κάτω απ΄την ελιά
κι ονειρεύτηκα γυμνή γυναίκα να με ιππεύει
Το άλλο πρωί έχω γεννήσει μια Νεφέλη
Και πριν τη γαλουχήσω φόρεσε ένα πουκάμισο φυγής και πάει
Με πρόδωσε πάλι το φεγγάρι σκέφτηκα
μ' άφησε ορφανό
Ήρθαν μετά οι δεσμοφύλακες μ' έλιωσαν με τις αρβύλες τους στο χώμα
Χρόνια πολλά στη μόνωση του πόνου
γυμνώθηκα
-θες της μαντείας ο ψίθυρος θες το σκισμένο μου κορμί
θες η γριά κουφάλα-
σε μια ρυτίδα ελιάς δραπέτευσα
Μέχρι να με βρει αυτός που ήμουν πάντα
του θεού ο φυγάς
Και μ' ήβρε
Και βγήκα απ' το μπουντρούμι
- αγνώριστος ο παλιός κάμπος απόψε
Γεμάτος παλιοσίδερα, σπασμένα μπετά, σαπισμένα ξύλα, ξεριζωμένη η ελιά -
Μ' έφερε ο κύκλος εδώ ξανά
κι έχει πανσέληνο όπως τότε
και στα χνάρια πάλι τ' ανεξίτηλα πατώ
Βαρύς ο χρόνος στα μπατζάκια, φεγγαρένια μου,
η τσέπη άδεια
το κορμί γερό
Πώς να ξαναστήσω δέντρο χρονοβόρο
σ' αυτό το πουθενά
Εγώ στο φινάλε
μόνο φως ανάθρεψα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου