Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ, Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι

  Καθρέφτη μου, σ΄ εσένα μιλάω, εσένα έχω μπροστά μου, άλλον κανένα. Οι άνθρωποι, οι φίλοι, χάθηκαν. Χάθηκαν απ'  τη ζωή ή χάθηκε το νόημα που έβρισκαν σ'  εμένα; Με κοιτάς, σε κοιτώ, ένα πρόσωπο νεανικό προσπαθώ να θυμηθώ, ωραίο ποτέ, όμως  πάντα εκφραστικό της μιας στιγμής και μόνο. Σ'  αγνοούσα τότε κι έτρεχα, λαχάνιαζε το σώμα που μου είχε απομείνει - ανάπηρο απ'  την αρχή· ήθελα να το εκμεταλλευτώ, να το χαρώ, ν' αφεθώ στον αέρα, στη θάλασσα, στον αμερόληπτο έρωτα. Τις φιλενάδες μου με τα τέλεια κορμιά που έλαμπαν στον ήλιο δε ζήλεψα ποτέ, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι οι άνθρωποι κάτι που μου ανήκε μου είχανε στερήσει. Και τώρα ήρθε της εξομολόγησης η ώρα.

  Μικρέ μου καθρέφτη, που τελευταία σ'  έχω συνέχεια μπροστά μου για να σε συνηθίσω: σε μισώ. Θα με συγχωρέσεις; Μίσος τι θα πει δεν ήξερα, αλλά τώρα, να, βλέπω το πρόσωπό μου κι εξαγριώνομαι ενάντια στη φύση. Μέσα μου βαθιά, βέβαια, ξέρω ότι ο εχθρός δεν είσαι εσύ αλλά ο χρόνος. Ο χρόνος όμως θα παραμένει πάντα ασύλληπτος, αφού τα αμαρτήματά του πάντα για κάποια άλλη στιγμή θα αναβάλλονται, όσο αυτός ακόμη θα διαφεντεύει τη ζωή μου μου. 

  Καθρέφτη μου, θύμα είσαι κι εσύ του ανθρώπινου παραλογισμού που ομορφαίνει αυτό που βλέπει για να μην πονέσει γι'  αυτό που είναι. Σ'  ευχαριστώ που μου παραστέκεσαι και μ'  αφήνεις να σε μισώ.


απόσπασμα από το βιβλίο "Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι"
εκδόσεις Καστανιώτη