Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, Η Ξανθούλα

«Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,μ’ αρέσει», σ’ άκουσα να λες κρυφά,«πότε αγριεύεται, βόγκει, στενάζει,και πότε ολόχαρη παίζει, γελά. 5»Δεν είν’ ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου;Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μουδεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό; »Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει10κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…Μη στην καρδούλα μου, μη δε φωλιάζειαγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;» Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένηφαρμάκι μὄσταζες μες στην ψυχή,15τη ζήλια σου έβλεπα ξαγριωμένη,στα χείλη σου έβραζε  κάθε πνοή. Τότ’ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σουτη φλόγα σὄσβησα με δυο φιλιά,την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,20στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά. «Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…Θα ’μαι για σένανε γλυκό λιμάνι…Τί αξίζει η θάλασσα χωρίς γιαλό;» [Αθήναι 12 Ιουνίου 1868] πηγή