θερμή αιώνια νιότη

Έχω ένα κρυφό ποίημα
διαφεύγει μέσα απ'  τα χείλια
αλλά το κρύβει το έρκος των οδόντων
και μοιάζει με αναστεναγμό
δεν είναι  όμως
είναι ποίημα
κι αν και δεν έχει λόγια
έχει πρόθεση και ηχεί
ταξιδεύει  πουλί στον αέρα
ψάρι στα νερά
σαυράκι στα απάτητα
και φέρνει ένα χαρμόσυνο μήνυμα
αυτό που δεν έχει όνομα κι όμως μιλήθηκε
αυτό που δεν έχει σώμα κι όμως σαρκώθηκε
αυτό που δεν το πίστεψαν κι όμως εμπιστεύτηκε

κι ακόμα κι όταν χάνεται στους υδρατμούς
το κρυφό   ποίημα γίνεται άγγιγμα
κι αφήνει ένα αποτύπωμα στους έλικες της μνήμης

φτιάξ το σύμφωνο
φτιάξ' το φωνήεν να σε μιλήσει
φτιάξε του χέρι  να αποκτήσει χάδι
μίλησέ το εσύ με τα δικά σου λόγια
και κρύψε το καλά
μέρα τη μέρα
μήνα το μήνα
μην προδοθεί το μυστικό του
άστο μόνο να  ζει

Και να ξέρεις
Δεν θα το διδάξεις ποτέ τίποτα
είναι αυτοδίδακτο και τυραννισμένο
στην θερμή του αιώνια νιότη

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου