ο κόσμος πάνω μου

Ο Αλί Ραζά  από το Κασμίρ έκλαψε... Στο δρόμο δυο μέρες όλη η οικογένεια. Γυναίκα και δυο παιδιά. Κοιμούνται στο πάρκο. Στην Ελλάδα εννιά μήνες... Λεφτά τίποτα. Δουλειά τίποτα.  Τους ταΐζει η εκκλησία. Μήπως έχω δουλειά; Καθαρίζει κήπους....

Ο Αλί Ραζά  με κοιτάζει κατάματα. Τα μάτια του έχουν τη λάμψη της απόγνωσης. Εγώ δεν μιλάω. Έχω μεγαλώσει αρκετά για να ξέρω ότι τα λόγια είναι φτώχεια, όχι μόνο τα πολλά, αλλά ενίοτε και τα λίγα. 

Αν μένω αποσβολωμένη είναι γιατί ένα λεπτό πριν πατούσα το ποδαράκι μου στον κλειστό και παραμελημένο κήπο ενός μεταναστευτικού πουλιού που δεν μπορεί να ριζώσει σε τόπο. Πάει να κουρνιάσει και λίγο μετά φεύγει. Κυνηγιέται, κυνηγάει, ποιος ξέρει; Διωκόμενο, αφήνει πίσω του έρημες φωλιές που θα θέλαν πολύ γίνουν σπίτια.... Το πουλί έχει αφήσει τώρα πίσω του ένα σπίτι σ' ένα χορταριασμένο περιβόλι με μολόχες ύψους ενάμισι μέτρου. Τσουκνίδες ακμαίες, κρινάκια, ίριδες, μαργαρίτες, παπαρούνες, οπωροφόρα ολάνθιστα. Όλα κάτω από την αγκαλιά ενός μικρού πευκώνα. Όταν ήρθε ξανά πίσω πέρσι, άρχισε να χτίζει ξανά τη φωλιά του, να περιποιείται την ομορφιά. Έδωσε γέννηση μάλιστα και σε καινούργια όντα, κυπαρίσσια, μουριές, δάφνες, κι άλλα τέτοια... Ήξερε βέβαια ότι σύντομα  θα φύγει πάλι... 

Κι έφυγε. Και τα άφησε πάλι όλα πίσω, την ομορφιά, τον πόνο, τον μόχθο, την ασκήμια, τα μεγάλα, τα μικρά, τα δυνατά, τα αδύναμα, όλα στη μοίρα τους. 

Με παρακάλεσε να ποτίζω τον κήπο για το καλοκαίρι. μετά θα ξαναρχόταν, είπε... Το έκανα, περιμένοντας να γυρίσει. Δεν φάνηκε  όλο το χειμώνα. Ο κήπος όμως φέτος ποτίστηκε γερά με τόση βροχή...

Σήμερα με τη λιακάδα, το πόδι μου με τράβαγε έξω. Μύρισα σαν σκυλί τον αέρα - το ιταλικό γιασεμί φούντωσε και γέμισε την ατμόσφαιρα χαρμάνια, μαζί με τις ανθισμένες νεραντζιές -  και πήγα στην εγκαταλελειμμένη φωλιά... Ο κήπος αδιάβατος. Ποιος θα βρεθεί να τον καθαρίσει; Ρητορική ερώτησις....
Σκυφτή κλείδωσα την καγκελόπορτα  και άρχισα να περπατώ...
Μια φωνή με σπαστά ελληνικά με έβγαλε από τη συλλογή...

Ο Αλί Ρεζά ξεριζώνει τις ταιράστιες μολόχες. Του παρήγγειλα  να έρθει ξανά και αύριο να καθαρίσει και τις τσουκνίδες...  Έτσι, για να δικαιολογηθεί και το γενναίο μεροκάματο, που του ξαναδίνει, έστω για λίγο, στέγη......
Αν θα ΄ρθει δεν ξέρω...Ξέρω όμως ότι τίποτα δεν σώζεται. Κανένας γρίφος δεν λύνεται. Ο κήπος θα χορταριάσει πάλι και μεθαύριο ο Αλί Ρεζά θα είναι ακόμα  άνεργος, μπορεί ξανά στο δρόμο.  Κι εγώ, μια γραφική περίπτωση, μια αφελής και εύπιστη, που αρμενίζει στα αρώματα της άνοιξης και εξυφαίνει συναντήσεις μεταναστευτικών πουλιών, αναζητώντας στις συμπτώσεις νόημα και κρυμμένα σχέδια της απανταχού προνοίας...... 

Παρόλα αυτά, γραφική ή μή, όσο κι αν δεν θέλω, τον κόσμο πάνω μου τον κουβαλάω.... Κι εκείνος περιμένει από μένα ύψωμα....

Γ. Δ.