Στην αρχή της σχολικής χρονιάς έγραψα αυτό. Από τότε έχουν συμβεί πολλά στις συναντήσεις της ομάδας μας, που, ελλείψει χρόνου, δεν έχω καταφέρει να τα καταγράψω ούτε να αξιολογήσω.
Θα ξεκινήσω από το τέλος προς την αρχή τον απολογισμό μου:
1. Ετοιμάζοντας τώρα για τη γιορτή του τέλους ένα μουσικό αφιέρωμα με "τραγούδια της θάλασσας", έπεσε στην αντίληψή μου, την ώρα που τραγουδούσαμε με την ομάδα το "Τα καράβια μου καίω" του Πορτοκάλογλου, ότι ένα - ένα τα κορίτσια άρχιζαν να κλαίνε. Σύμπτωση, είπα στην αρχή. Την επόμενη πρόβα, πάλι κλάματα, με την ίδια σχεδόν σειρά. Την μεθεπόμενη πρόβα, ξανά κλάματα. Να μην τα πολυλογώ, κάθε φορά που τραγουδάμε αυτούς τους έξοχους στίχους,
Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
κάποια παιδιά κλαίνε.
Εξ ου και το τραγούδι μετωνομάσθη "Τα καράβια μου κλαίω"!
Εξ ου και το τραγούδι μετωνομάσθη "Τα καράβια μου κλαίω"!
2. Στη γιορτή της 25ης Μαρτίου μοίραζα στα σχεδόν τριάντα παιδιά της ομάδας ποιήματα προς απαγγελίαν (Καρυωτάκη, Κάλβο και Ελύτη - Μικρό Ναυτίλο) και βρέθηκα ξανά προ εκπλήξεως, ιδιαίτερα με την αντίδραση τους στα δύσκολα ποιήματα του Ελύτη: με μεγάλη ζέση τα περισσότερα ζητούσαν να αρθρώσουν μερικούς στίχους, όπως ζητούν τα μωρά ένα ζαχαρωτό. Δεν καταλάβαιναν το νόημα των λέξεων, ένιωθαν όμως τον κραδασμό τους, κι αυτός τους ασκούσε έλξη. Και θέλξη...
3. Στη χριστουγεννιάτικη παράσταση που ετοιμάσαμε - το "Άνθος του γιαλού" του Παπαδιαμάντη, παράσταση που την παίξαμε και για τα Δημοτικά Σχολεία της περιοχής (μόνο για την 5η και την 6η τάξη), παρ' όλες τις μεγάλες δυσκολίες οργάνωσης και πειθαρχίας που αντιμετώπισα, όταν έκανα έκκληση στα παιδιά (ηλικίας από 12 έως 15, από 1η έως 3η γυμνασίου) να προσφέρουν σαν δώρο στους θεατές τους, του δημοτικού, την παράσταση και να προσπαθήσουν όσο καλύτερα μπορούν να μιλήσουν το λόγο του Παπαδιαμάντη, για να τον καταλάβουν τα μικρότερα παιδιά που ΠΟΤΕ δεν έχουν ξανακούσει τέτοια γλώσσα, τα μέλη της ομάδας, από το πιο μικρό και ανώριμο παιδί μέχρι το πιο μεγάλο και υπεύθυνο, προσέφεραν - και πρόφεραν - με μεγάλη γενναιοδωρία το λόγο του Παπαδιάντη σαν εμπειρία δική τους στα μικρότερα παιδιά - θεατές, όπως ακριβώς μιλάει κάποιος σε κάποιον όταν θέλει να του εξηγήσει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.
3. Στην προετοιμασία της γιορτής για τις 17 Νοέμβρη συνέβη κάτι άλλο, επίσης πρωτοφανές, όπως και τα προηγούμενα που ανέφερα, στην εδώ και τριάντα τόσα χρόνια διδακτική μου σχέση με παιδιά: καθώς συζητούσαμε - επί της ουσίας, για πρώτη φορά, λόγω της ενεργής παρουσίας της Χρυσής Αυγής στα σχολεία - τα ακκανθώδη θέματα του φασισμού, με το ρατσισμό και τη βία, τα παιδιά ξαφνικά άναψαν σα σπίρτα από μια αόρατη φωτιά κι άρχισαν σε πολύ έντονο τόνο να λογομαχούν ή να υποστηρίζει με μεγάλο πάθος το καθένα τις απόψεις του. Ακούστηκαν και κάποιες κουβέντες επιρροής χρυσαυγίτικης κι εκεί η ομάδα κόρωσε! Δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια αναταραχή. Ξαφνικά, μέσα από μία καταιγιστική αντιπαράθεση βρέθηκα αντιμέτωπη με τον Εμφύλιο, όταν ένα κορίτσι επικαλέστηκε την αλγεινή εμπειρία της γιαγιάς της, τότε με τους κουμουνιστές, κι ένα άλλο, απαντώντας σε έντονο ύφος υπερασπίστηκε τον παππού της και τα βάσανα του στην εξορία. Βρέθηκα μέσα σε ένα καζάνι. Δεν πίστευα στα μάτια και στα αυτιά μου. Ο Εμφύλιος ήταν μπροστά μου παρών, μετά από τόσα χρόνια εθνικής αμνησίας και δήθεν εθνικής συμφιλίωσης! Το χάσμα αγεφύρωτο, ο θυμός ακαίριος.
Το συμπέρασμά μου από το μικρό μου δείγμα - ηλικιακό και κοινωνικό - κι από την ταπεινή μου εμπειρία: Η εποχή της νάρκης και των αδειανών βλεμμάτων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Συμπέρασμα ανέλπιστο κι ελπιδοφόρο:
Η κρίση, η απελπισία, η απόγνωση άλλους τους θανατώνει κι άλλους, αυτούς που έχουν τη βιά της ζωής στο φυλλοκάρδι, τα Ευγενή Θηρία, τους οπλίζει με ευαισθησία και με αγανάκτηση.
Ας εμπιστευτούμε τα Ευγενή Θηρία. Εν μέσω αντιφάσεων, καταποντισμών και οδύνης.
Και προς επίρρωσιν:
Η κρίση, η απελπισία, η απόγνωση άλλους τους θανατώνει κι άλλους, αυτούς που έχουν τη βιά της ζωής στο φυλλοκάρδι, τα Ευγενή Θηρία, τους οπλίζει με ευαισθησία και με αγανάκτηση.
Ας εμπιστευτούμε τα Ευγενή Θηρία. Εν μέσω αντιφάσεων, καταποντισμών και οδύνης.
Και προς επίρρωσιν:
2 σχόλια:
Φιλενάδα με "τσάκισες" μεσημεριάτικά. Όχι μόνο με το λόγο σου, με την αγάπη σου για τα "πιτσιρίκια" σου, αλλά και με τον Σιδηρόπουλο. Η κόρη μου (η μεγάλη - 16 στα 17 της) επίσης κλαίει με τα καράβια μου "κλαίω" αλλά τσάκισε κι αυτή με τον Σιδηρόπουλο, παρόλο που το έχει ακούσει μυριάδες φορές. ίσως ήταν η στιγμή, ίσως που είδε εμένα ευάλωτο. Εύχομαι κάποια στιγμή οι δρόμοι της ζωής μας να μας φέρουν τον ένα απένατι στον άλλο, έτσι απλά για να κοιταχτούμε στα μάτια. Εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρω να φέρω μιά από τις Θεατρικές μου δημιουργίες στην αυλή του "Ιδιόμελου" Καλό σου μεσημέρι, να 'σαι καλά
Να είσαι καλά, φίλε Ναυαγέ... Και μακάρι να βρεθούμε. Πολύ θα ήθελα κι εγώ να έρθω στα μέρη σας δω τη δουλειά σας, μπαίνω στο βλογ σου και βλέπω. Αλλά επί του παρόντος δεν μπορώ να κάνω ρούπι! Με μεγάλη χαρά να σας υποδεχτούμε στο Ιδιόμελο! Για πράγματα της ψυχής το φτιάξαμε άλλωστε! Με όλο το κόστος του, κυριολεκτικό και μεταφορικό! Και πολύ χαίρομαι που εκεί στο Αιτωλικό κλαίνε κι άλλα Θηρία με το εν λόγω τραγούδι! Έχουν προφανώς γραμμή επικοινωνίας μεταξύ τους. Αλλιώτικα, τι θηρία θα ήταν;
Δημοσίευση σχολίου