28.5.12

Αοιδός

Σε πρώτο ενικό χτες βράδυ η αγρύπνια. Ενικός αριθμός μέσα στα ντουβάρια κλεισμένος,  που διαιρούν τον κόσμο σε μύρια μόρια. 
Σε πρώτο ενικό  η νύχτα. 
Και έτσι ξοδεύτηκε πολλή ώρα. Το παράθυρο κλειστό και οι κουρτίνες σφαλιγμένες να μη διαφύγει  ανάσα από τις χαραμάδες του φεγγίτη. Αν είχε φεγγάρι έξω αδιάφορο, κι αν έπλεαν σύννεφα στον ουρανό, κανείς δεν τα 'δε.  Οι δρόμοι τριγύρω  άδειοι. Αντί για βήματα, καιρό τώρα, αντηχούν φόβοι στο οδόστρωμα, λες και κάποιος πλάνης τρόμος εγκαταλείπει σα σκιά τα σαρκία των κοιμισμένων πολιτών  και νύκτωρ σαλαγά στα σκοτάδια. Άλλοι τον λεν φαντάσματα, άλλοι κακοποιό χαλκά του μέλλοντος. 
Σε πρώτο ενικό η ώρα, σφάζεται στους λεπτοδείκτες. Και το αναπόφευκτο αύριο σιγά - σιγά προσέρχεται με τη σκευή του θηριώδη. 
Ξαφνικά, στο άπλετο σκοτάδι,  ένας ήχος. Έξω κι απάνω,  στα φυλλώματα της αιωνόβιας τσικουδιάς  μια τρίλια. Μετά και δεύτερη και τρίτη. Πρώτα, μία χαραμάδα χρυσού. Ύστερα, δύο ριπές κατάκαρδα. Τέλος, τρία ρίγη αέρα. Κι άρχισε το τραγούδι.
Τι είναι αυτό το αραχνοϋφαντο κεντίδι που κατέλυσε την εξουσία της νύχτας;

Είναι ένα αηδόνι.
Απόψε ήρθε ξανά αναπάντεχα στην τσικουδιά μου. Κι έκανε το σκοτάδι προσπελάσιμο. Για λίγο, όσο να φωσφορίσει κάτω απ'  τα θραύσματα πνεύμα. Και να συγκολλήσει τις πληγές.
Για λίγο.
Ερήμην κι υπεράνω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...