από τη συλλογή "Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη" (1986)
Ὁ μαῦρος πάνθηρας εἶν' ἕνα κομμάτι ἀεικίνητο, βελούδινο σκοτάδι μὲς στὸ φῶς. Τὰ μάτια του εἶναι δυὸ ἀστέρια ποὺ ἀνάβουνε τὴ μέρα καὶ φλέγονται τὴ νύχτα.
Ἐλεύθερος, εἶναι πιὸ γρήγορος κι ἀπὸ τὸ φῶς, καθότι προικισμένος μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ σκότους πού, ὁπωσδήποτε, εἶναι μεγαλύτερη.
Φυλακισμένος, ἔχει τὴν ἰκανότητα νὰ μεγαλώνει τὸ κλουβί του. Κινούμενος ἀδιάκοπα δημιουργεῖ, μὲ τετραγωνικὰ ἐλάχιστα, τεράστιες ἐκτάσεις. Εἶναι ὁ θεὸς τῶν μεγάλων ἀποστάσεων. Στοὺς ζωολογικοὺς κήπους, ἀπὸ πολὺ μακριὰ τοῦ ρίχνουν τὴν τροφὴ ποὺ τρώει μὲ περιφρόνηση, μὲ ἀηδία σχεδόν, καὶ μόνον ἀπὸ ἀνάγκη, ἀνάγκη ὡστόσο ποὺ ποτὲ δὲν τὸν ὁδήγησε στὴ θλιβερὴ γελοιοποίηση τοῦ τσίρκου.
Οἱ δεσμοφύλακὲς του καμαρώνουν γιὰ τὴν ἀντοχὴ τοῦ ἀτσαλιοῦ ποὺ τόνε κλείνει. Εἶναι γιατὶ δὲν ξέρουνε πώς, μόλις σκοτεινιάσει, ἀφήνει ὁ πάνθηρας τὰ μάτια του μὲς στο κλουβὶ καὶ γίνετ' ἕνα μὲ τὴ νύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου