Φιλοξενώ αυτό το κείμενο από το μπλογκ http://arxediamedia.blogspot.com.  Μου άρεσε πολύ ο λόγος του. Ευθύβολος και βαθύς. 

jiagogina

συντάκτης ο Kyrios Elefantas

Πέμπτη, 16 Ιουνίου 2011

τα λόγια λοιπόν

Κάθομαι και κοιτάω το σωρό με τα ρούχα. Μπλούζες βρακάκια ότι νά ναι. θεε μου ακόμα και δαχτυλίδι χχαχα τρομερά σημεία, όλα έρχονται και δένουν με νόημα. Μου μείνανε τα ρούχα. Σκέφτομαι. Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη. Δεν απαξιώνω, Βαθυά μέσα μου δεν κρίνω, εγώ πρώτος έφταιξα , εχω υπάρξει πολύ άδικος και λίγος σε πολλές περιστάσεις. Παρηγοριέμαι όμως λίγο για τα λάθη μου γιατι είμαι και εγώ ενα πεπερασμένο μικρό πάνινο ζωάκι σαν όλους μας. Δε διαφέρω σε τίποτα. Εγώ είμαι εσύ φίλε μου που διαβάζεις, απλά έχω άλλη φάτσα.

Ζητάω να με συχγωρήσετε εκ των προτέρων , μισώ το μελοδραματισμό αλλα λυπάμαι δε μπορώ να κάνω κάτι για αυτό στην παρούσα φάση. Θα μου περάσει και θα θέλω να σβήσω αυτό το πόστ απο ντροπή. Η αλήθεια είναι όμως οτι τωρα τελευταία σκέφτομαι συνέχεια το θάνατο και με πιάνει ενας τρόμος. O Θάνατος είναι ενας παραλογισμός για τους θνητούς , είναι αδιανόητο να κοιτάξεις εκεί που αρχίζει γιατι απλούστατα μπορεί να γνωριστεί μονο αν πεθάνεις οπότε δεν θα έχει και πολύ νόημα τότε , εμάς τώρα μας τρώει που είμαστε ζωντανοί. Κοιτάω εκεί που τελειώνει η ζωή σαν εγώ και δεν βλέπω τίποτα. Παγώνω , Τι θα γίνει αραγε μετά? Τι θα απογίνω ρε γαμώ τη πουτάνα μου μέσα? γαμώ το κερατό μου δεν απαντάει κανείς? σε καλώ απο τα βάθη δε θα απαντήσεις? είναι μια μικρή οξεία φωνούλα που το λέει αυτό τρομαγμένη, ουρλιάζει και βαράει το πόδι κάτω σα μικρό παιδί , γιατι το εγώ είναι ενα μικρό κακομαθημένο παιδι, αυτό είναι. Βαράει το πόδι του κάτω και κρατάει την ανάσα του, λέει δε θέλω να πεθάνω δε θέλω να πεθάνω δε θέλω να πεθάνω δε θέλω να πεθάνω. Σκάσε αγάπη μου. Θα πεθάνεις. δε γίνεται αλλιώς. α. πακέτο. εντάξει. Το αποδέχτηκα αλλα δε νοιώθω καλύτερα. Τι έμεινε τώρα?

Έμεινε οτι όλος αυτός ο φόβος ήταν μια ρώσικη μπαμπούσκα, μια κάλυψη. Suckeeeeer δεν ήταν τελικά αυτό που νόμιζες το σημαντικό. Ερχόμαστε σε κάτι πιο δύσκολο απο το να ξεπεράσεις την άρνηση του θανάτου. Υπάρχει μια άλλη φωνή που αγωνιά περισσότερο. γιατι είναι πιο ουσιώδης και πραγματική. αυτή η φωνή κάνει την άλλη ερώτηση. Την ερώτηση Κρίσεως. Ποιός στα αλήθεια είμαι εγώ? και που πάω? με χίλιες δυό εικόνες στο μυαλό , προβολεις με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ. Αυτή την ερώτηση κρίσεως αδελφέ , την κάνει και η ανθρωπότητα σήμερα. Τι νόμιζες οτι είναι η ανάσταση των νεκρών? Στο λέω, εξαπατήθηκες.

Εχω χεστεί πάνω μου. Όταν όλα καταρρέουν για να ξαναχτιστούν, αυτό κάνεις, χέζεσαι πάνω σου. Είναι ο πύργος της βαβέλ , καμμία επικοινωνία. Και ακολουθούν μυριάδες φωνές απο όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σου και τους κρύβεις τη θέα. Διαδηλωνουν μέσα σου και ζητάνε και αυτοί μερίδιο στο παράθυρο απο το οποίο ατενίζεις τον κόσμο με τόση σκατένια ασφάλεια. Δεν είμαστε ασφαλείς, είμαστε μικρές κοιμισμένες πολιτείες. Πρόσεχε μαν. Αν ερημωθούν αυτές οι πολιτείες , τη γάμησες. Θα έχουν γίνει όλα εις μάτην. Γι αυτό και στην κοινωνία πρέπει να ανταλλάξουμε πια την αξία της ιδιοκτησίας με την αξία του να μοιράζεσαι. Κοίτα τη φύση. Όλα τα στοιχεία όλα τα πράγματα ξέρουν να μοιράζονται μεταξύ τους τον εαυτό τους. Και ο κόσμος κυλάει. Τίποτα ιδιόκτητο.

Όλοι οι άνθρωποι είναι ένα. Δεν το ξέρουν γιατι φαίνεται οτι η ανθρωπότητα γεννήθηκε με σχιζοφρένεια. Τόσα μικρά ανθρωπάκια , Τόσα πολλά πρόσωπα του ίδιου πράγματος. Μεσα σε όλα αυτά υπόψιάζομαι την κίνηση ενός πράγματος ακατανόητου πίσω απο όλα αυτά. Κάτι μας κινεί προς τα μπροστά και ταυτόχρονα τραβάει προς τα πίσω και προσπαθεί να κατανοήσει απο την πολυπλοκότητα των εκφάνσεών μας το τί είναι αυτό το ίδιο. Φτιαχτήκαμε για να κατανοήσει αυτό το κάτι τον εαυτό του. Είναι ο ουροβόρος και εμείς είμαστε οι καθρέφτες του σύμπαντος. Λοιπον Ει , εσύ πανάρχαια δυναμη που με καλλιεργείς στους ριζότοπους και στους πισω κήπους της ψυχής μου, αραγε ξέρεις οτι υπάρχεις? ή τζάμπα βασανίζομαι να προσπαθώ να σε κάνω να επιβιώσεις ? Μην απαντάς , το ξέρω οτι δεν έχεις μιλιά όπως ξέρω οτι όσο υπάρχω υποκρίνομαι οτι είμαι εγώ. Στην πραγματικότητα είμαι εσύ με μάσκα.

Όσο για σένα , σύζυγε του ιταλού πυροτεχνουργού που έμεινε χωρίς το δεύτερο μέρος του ποιήματος , θα σε αγαπάω για πάντα. Γιατι δεν είναι δικιά μας η αγάπη, για να την κρατάμε. Υπάρχει ήδη μοιρασμένη στον κόσμο πριν απο εμάς και θα υπάρχει αφου εγω και εσυ χαθουμε. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται μέσα απο τηλεφωνικές συσκευές είναι απάτες του εγωισμού μας. Η αγάπη υπήρχε απο πριν. Η αγάπη υπήρχε πιο πρίν και απο τον Τσακ Νόρις.

Νάτο τό'πα επιτέλους.
βγήκανε τα γαμημένα τα λόγια και με συνάντησαν και μου δώσανε το φιλι που μου χρώσταγες.
και εσείς οι υπόλοιποι που βρεθήκατε τυχαία εδώ, ξυπνάτε πραγματικά αυτή τη φορά, δεν υπάρχει χρόνος, βγείτε στους δρόμους να πολεμήσετε για την επιβίωση του θαύματος που κουβαλάμε κρυφά ερήμην μας , όχι για τους εαυτούς σας. Εμείς χωρίς αγάπη ειμαστε ενα τιποτα.

φιλί