ΙΙΙ
Και αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα
Το μάτι του Ξενοφάνη, ο ύπνος που είναι μέσα στο μυαλό
Το μυαλό που είναι μέσα στο άλλο μυαλό και δεν ξέρει από
τραγούδι
Οπως το δέντρο μέσα στο δέντρο δεν ξέρει από δάσος
Και το μάτι μέσα στο μάτι από θωριά
Ξύλα πέτρες και ουρανόχτιστα σπίτια που τα βάφει ο
αγώνας
Κι ο ερχομός του νόμου που μοιράζει σε φως και σκοτεινιά
Ο,τι περισσεύει από ένα θρόμβο κι έναν αφρό απριλιάτικο
Από ένα φρύνο που σβήνει στην κάψα της μέρας
Κι απ' το ένα μάτι που το 'χαν οι τρεις
Γεννημένες μ' άσπρα μαλλιά
Αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα Αλφειέ τυλιγμένε στο
στέλεχός μου
Είμαστε η ερημική κουβαρίστρα που ξετυλίγει υφάδια και
κέρδη σκοταδιού στα κρύα μάτια των Εσπερίδων
Αστερόπη Χρυσόθεμις Εσπέρα Γαλαξαύρα
Και Φαιδριάδες του φεγγαριού από βασάλτη και βαριά πέτρα
Ξυπνούν το μάντη να ονειρευτεί το λοξό κέντρο βάρους
Το έγχρωμο άνοιγμα του στήθους σε αύρες και μυστικά του
νερού
Που βρέχει ουράνιες ρίζες έναν αιώνα ή μια στιγμή σκόνης
και απογόνων
Η άκρη μου βρίσκει το τέλος μου
Από μέσα με τρώνε στόματα ουρανού και δεν θα ησυχάσω
Αν δεν μιλήσω με σκοτάδι τραγουδιστό που κατεβαίνει κοιλάδες
αστρίτη
Μια φορά ο ύπνος μου με πήγαινε από ηφαίστειο σε πεδιάδα
Από ερωτική καρδιά σε ανέμισμα θανάτου
Κι από αέρα και καταιγίδα σε φωλιές τρυφερότητας
Τώρα με ιονισμένα δάκρυα και κεφάλι περασμένο σε κλωστές
ονείρων βγάζω φως
Και το ανεβαίνω όπως η αράχνη το νήμα της
Και δεν θέλω το πρώτο βήμα μου αλλού να μην απαλυνθεί
από ένα ουράνιο βρύο και μιαν ανάερη κάθοδο σε μαλακούς
ασημένιους δίσκους
Αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα ζέοντος μεσημεριού
Εχω ξυπνήσει ένας μαγνήτης
Που χάνεται μέσα στα μέταλλα που τραβάει
Κι ό,τι έχω αγγίξει μ' επιστρέφει στο αίτιό μου
Εκάτη της ψυχής που πίνει το ψυχρό της φως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου