Γύρη, γύρη, παντού γύρη. Πήρε τις στροφές της η δίνη της Άνοιξης, αυτή η πρώτη, η σκληρή.
Τούφες κίτρινες στον αέρα, πέπλα κίτρινα στο πλακόστρωτο. Χώμα κίτρινο κάτω απ' τα πόδια. Τα τζάμια κίτρινα, τα παραθυρόφυλλα κίτρινα, το τραπέζι με κίτρινη πούδρα. Κλείστε τις πόρτες! Η γύρη επελαύνει.
Η πρώτη άνοιξη. Επιθετική, αδιάλλακτη, αδιαπραγμάτευτη.
Το μάτι δακρύζει. Δεν αντέχει τη λάμψη του εκρηκτικού φωτός. Κάποιοι το λένε αλλεργια. Άλλοι παραπονιούνται για άσθμα, συνάχια και καντίλες που φαγουρίζουν.
Σε λίγο, στη δική τους νοητή γραμμή θ' αρχίσουν να λικνίζονται αλυσίδα οι κάμπιες. Και σιγά - σιγά, όλα τα ζουζουνικά θ' αρχίσουν το χορό, μαζί και τα παράσιτα.
Απόλαυση; Δεν ξέρω. Η έκρηξη της ζωής έχει κυρίως δέος. Αυτό που σε ωθεί σε ύπαρξη δεν το απολαμβάνεις. Το σέβεσαι, γιατί είναι μυστικό, κρυμμένο πίσω απ' το πέπλο του, το κίτρινο. Δεν είναι σώμα ακόμα να τ' αγγίξεις. Είναι ατόφια ζωική ορμή.
Η πρώτη Άνοιξη η σκληρή μοιάζει πολύ με θάνατο. Αρκεί να βλέπεις και στα δυο τη δόξα.
2 σχόλια:
Μα και ο θάνατος έχει ένα στοιχείο ανοίξεως, αρκεί να μπορεί κανείς να υπερβεί τα όρια του εδώ και τώρα.
Δεν είναι τυχαίο πως η τελετή της καταβασίας στο χώρο του θανάτου, μιλάω για την Μεγάλη Εβδομάδα, και ιδιαίτερα η μέρα του άφατου πένθους η Μεγάλη Παρασκευή τελείται εν μέσω οργιώδους ανοίξεως.
¨οσο πιο πολύ ανακαλύπτουμε το συμβολικό χαρακτήρα του Επιταφίου τόσο πιο πολύ η χυμώδης ζωή πλαί μας γίνεται πιο μεστή.
Για αυτό και σαν πρόσκοποι όταν εκτελούσαμε τα διατεταγμένα καθήκοντά μας στην εκκλήσία την Μεγάλη Εβδομάδα πάντοτε κοιτούσαμε με δέος τα κοράσια τα με αισθήτες ενδεδυμένα που έραιναν με λουλούδιατον Επιτάφιο.
Φαίνεται παράδοξο αλλά είμαστε πολύ συνειδητοί και στις δύο πλευρές.
Καλά να μη μιλήσω για την δύναμη της άνοιξης εδώ σε αυτό τον υγρότοπο, στη Βρετανία. Πρόκειται για φαινόμενο που σου κόβει σχεδόν την ανάσα. Η δύναμη της δεν περιγράφεται. Τα μπουμπούκια, τα τρομερά και φοβερά μπουμπούκια που είναι πιο τρομερά και από τα ίδια τα άνθη, τα μικρά μωρά λαχανί φυλλαράκια μικρογραφίες των μεγάλων, οι μανόλιες (μα από πιο πλανήτη ήρθαν αυτά τα δέντρα;), οι ανθισμένες κερασιές σαν στολισμένες νύφες που παν για παντρειά. Μόλις μαραίνονται οι ασφόδελοι, ανθίζουν οι μαργαρίτες, πρασινίζει ένα δέντρο, ανθίζει το άλλο, εκρήξεις παντού. ΑΑΑΑΑΑΑ!
Εντωμεταξύ δέησε κι έβγαλε εδώ και μια εβδομάδα ήλιο ζεστό (φτου φτου φτου) και κοντεύουμε να τρελαθούμε όλοι τελείως.
Στη θέα της πρώτης άνοιξης με πιάνει δέος, μου σφίγγεται το στομάχι και μου κόβεται η ανάσα - αν αυτό εννοείς σκληράδα.
Δημοσίευση σχολίου