Ο ΗΡΩΑΣ, Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΚΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Εδώ και καιρό οι ψαρόφιλοι αναγνώστες του μπλογκ με ρωτάν με  αγωνιώδη mail, τι απέγινε ο μικρός, πλην μαχητικός Ήρωας. Τι κάνει; Μεγάλωσε; Ζει; Ή μήπως έπεσε διά παντός στα νύχια του Ευγενικού Άσσου;

Ευχάριστα τα νέα! 

Ο Ήρωας ζει! Νάτος! 

Όμορφος, μεγάλος και παχύς - παχύς! Ψαρούκλα με τα όλα της!

Βέβαια οι κίνδυνοι εξακολουθούν πολλοί και ποικίλοι.

Βλέμμα Λιλίκας

Μην ξεγελιέστε από την ανοιξιάτικη νύστα και την επακόλουθη νωχέλεια των αθώων αυτών βλεμμάτων.

Βλέμμα Ντουμπλ Φας (Διπρόσωπης)

Ο κίνδυνος ελλοχεύει!

Βλέμμα Ευγενικού Άσσου

αμετανόητου

...και βουτηχτή!

Ωστόσο, ο Ήρωας ακμαίος όχι μόνο αντέχει τη στενή παρακολούθηση, αλλά εκπαιδεύει  και το φιλαράκι του τον Καρδιακό στα τσαλίμια διαφυγής.

Ποιος είναι ο Καρδιακός; Αν κοιτάξετε προσεκτικά θα τον δείτε να κολυμπάει δίπλα στον Ήρωα.

Στις αρχές του χειμώνα ήταν ένα μικρό γκρίζο ψαράκι που ήρθε για να κάνει παρέα στον Ήρωα που τότε ήταν πολύ μοναχικός. Ο Ήρωας αμέσως τον έκανε φίλο του και άρχισε να τον μαθαίνει πώς να κρύβεται μέσα στα νούφαρα.

Φευ,  τα νούφαρα έχασαν όλα τους τα φύλλα το χειμώνα κι ο Καρδιακός έπαθε πολλές κρίσεις ταχυκαρδίας απ'  τις ξαφνικές και ανοίκειες επιθέσεις που τον έβρισκαν ακάλυπτο. Η χειρότερη είναι αυτή που θα σας διηγηθώ (δυστυχώς ο φωτογράφος του μπλογκ δεν κατάφερε να την απαθανατίσει, αλλά εγώ την είδα με τα μάτια μου).

Ένα βράδυ χειμωνιάτικο, σκοτεινό και μαύρο, μετά από πολύωρη καταιγίδα, ο Καρδιακός είχε ξεμυτίσει στην ξέχειλη  πλέον, λόγω βροχής,  γούρνα να κάνει μια βολτίτσα να ξεμουδιάσει η ουρά του. Έτσι που ήταν ανεβασμένη η στάθμη του νερού, σχεδόν μέχρι το στόμιο της γούρνας, σήκωσε λίγο το κεφαλάκι του να δει τον έξω κόσμο της στεριάς, έστω, τον σκοτεινό και μαύρο.

Δεν πρόλαβε καλά - καλά να κοιτάξει κι ένας γάντζος πρόβαλε, μέσα από μία απαλή πατούσα, και τον τίναξε έξω από το νερό. 

 Ο γάντζος αυτός (ένα από τα νυχάκια του Άσσου του Ευγενικού, ο οποίος μοχθηρά καραδοκούσε για ώρα περιμένοντας μια τέτοια στιγμή), τον εκσφενδόνισε έξω από τη γούρνα κι ο καημένος ο Καρδιακός άρχισε να σπαρταράει πάνω στα χώματα, σαν το ψάρι. 

Εκείνο το δευτερόλεπτο που ο Ευγενικός Άσσος άνοιγε τη στοματάρα του κι ετοιμαζόταν να κάνει μια χαψιά τον Καρδιακό, πάντα μέσα στη μαύρη νύχτα,  εγώ, από ένα καπρίτσιο της τύχης, γύρισα το κεφάλι μου προς τη μεριά του Άσσου και με την καλλιεργημένη μου υποθετική  όραση αντελήφθην ότι κάτι περίεργο συνέβαινε. Έτρεξα, έβγαλα κυριολεκτικά μέσα από του Χάρου τα δόντια τον Καρδιακό και τον έριξα πίσω στο νερό. 

Ο Άσσος μου κράταγε μούτρα για μέρες...

Ο Καρδιακός μάλλον τότε έγινε καρδιακός...

Έκτοτε, έχει κι αυτός μεγαλώσει και ακολουθεί κατά πόδας τον Ήρωα. 

Κι η ζωή συνεχίζεται.

to be continued

jiagogina