ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

αντιγράφω από το μπλογκ του Μεθόδιου Αργουμέντη "Είμαι στα χάη μου", αντί άλλου σχολίου για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη

jiagogina

"...Ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας έφυγε μερικές μόνον ημέρες μετά τον θάνατο της συζύγου του Νίκης."
http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=17576&subid=2&pubid=25765756

   Πρέπει, κατ' αρχήν, να πω ότι δεν ήξερα ότι πριν από μερικές μέρες ο κ. Ιάκωβος είχε χάσει την αγαπημένη του σύντροφο. Χθες, μετά την αναγγελία του δικού του θανάτου, που το διάβασα στο megatv κεραυνοβολήθηκα. Δεν ξέρω επίσης, αν ο κ.Ιάκωβος είχε κάποια επαφή με το περιβάλλον όσον καιρό ήταν στην εντατική, ώστε να πληροφορείται την κατάσταση της υγείας της - ήταν πάντως η πιο μεγάλη του έγνοια όσο ήταν μαζί. Η κυρία Νίκη φαίνεται ότι δεν άντεξε στην ιδέα να μείνει χωρίς τον άνθρωπό της (όπως διαγραφόταν ότι θα συνέβαινε), και έδωσαν ραντεβού για "εκεί πέρααα", αυτό το "εκεί πέρααα" που τόσο αγωνιά να φτάσει ο κ. Θωμάς, στο τελευταίο έργο του κ. Ιάκωβου "Οι δύσκολες νύχτες του κ. Θωμά" (2005).    
   Γράφω περιληπτικά την υπόθεση: Ο κ. Θωμάς έχει χάσει, εντελώς απρόσμενα, εδώ και κάποιους μήνες, την αγαπημένη του σύζυγο Αγγελική και προσπαθεί να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του προσαρμοσμένος στην δυσαναπλήρωτη απουσία της. Πρέπει να την ξεχάσει ή να συνεχίσει να ζει με τις μνήμες που πονάνε, αλλά ωστόσο τον συνιστούν; Πρέπει να συνέλθει ή ν' αφήσει τον πόνο για την απώλεια της αγαπημένης, την πλάνη ότι είναι ζωντανή δίπλα του, να συνεχίσουν να είναι οι ουσιώδεις όροι του βίου του μέχρι και το δικό του τέλος; Ο κύριος Ιάκωβος δεν άντεξε παραπάνω από έξι μέρες χωρίς την κ. Νίκη - σηκώθηκε, ντύθηκε βιαστικά κι έτρεξε να τη βρει "...μέσα σε τόσα εκατομμύρια που θα 'χουνε μαζευτεί εκεί πέρα...", γιατί έτσι ήξερε και πίστευε από παιδί 8 χρονώ, γνώση και πίστη πιο σπουδαίες απ' όλες τις γνώσεις και τις πεποιθήσεις μιας ολόκληρης ζωής.


"...εγώ καρδούλα μου με τη σκούπα και το ξεσκονόπανο παλεύω με το δράμα μου! μόνο εγώ νιώθω τι σημαίνει να πιάνει σκόνη και αράχνες το σπίτι μας... δεν μπορούν να δούν πως η σκόνη πέφτει στα μάγουλα, στο φόρεμα, στα χεράκια σου, δεν το διανοούνται πόσο πολύ είσαι εδώ... γι' αυτό δόστου ξανά- μανά... "Υπομονή Θωμά μου, ο χρόνος είναι γιατρός, ο χρόνος όλα τα..."
   Όχι εμένα!! να μη μου κάμει τίποτα εμένα ο χρόνος και μα με αφήσει ήσυχο, εμένα μ' αρέσει όπως είμαι, με τον πόνο μου, με τις κουτουράδες μου... δηλαδή τι εννοούν;... να την ξεχάσω και να την χάσω ολωσδιόλου;... να στερηθώ τις διαλείψεις μου και τις παράνοιές μου; γιατί; δεν είναι δώρο Θεού η παράκρουση πως έχει πάει για βαφή μαλλιών και δαιμονίζομαι που αργεί...; ή πως πήγε τη βόλτα της στα μαγαζιά λόγω εκπτώσεων, άνοιξαν αιφνιδίως οι ουρανοί, και ανησυχώ μην έφυγε χωρίς ομπρέλα...; γιατί να στερηθώ τέτοιες πλάνες - που δυστυχώς ζούνε λίγες στιγμές;!... όμως λίγες - ξελίγες εγώ τις θέλω...! 
   ...τελικά, δίνω αγώνα εγώ εδώ μέσα Αγγελική... έχει αλλάξει πολύ και ο κόσμος και το σπίτι και όλα... πώς να σου το εξηγήσω...; δεν είναι πια τόσο  χειροπιαστά όπως πριν... κι ώρες ώρες είναι σαν να τα βλέπω σε φωτογραφίες, σαν να τα θυμάμαι απλώς! ακόμα κι αυτά που κάνω εγώ ο ίδιος... πάω ας πούμε στην κουζίνα να κάνω τον καφέ μου και είναι σαν να με βλέπω που πάω στην κουζίνα, που τον ψήνω, που τον σερβίρω, που τον πίνω καπνίζοντας... δηλαδή πώς είναι άμα θυμάσαι κάτι που έκαμες προχθές; ε, έτσι ακριβώς!..."


(Από το τελευταίο έργο - μονόλογο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Οι δύσκολες νύχτες του κύριου Θωμά" που πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Εξαρχείων το 2005 / από το πρόγραμμα του θεάτρου, όπου είναι καταχωρημένο το κείμενο του έργου, είναι και το παραπάνω απόσπασμα)


ακούστε και την εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στο Ράδιο Άγριο, αφιερωμένη στον Καμπανέλλη.